Vervolg patagoniëreis 2

Vierde stop: Bariloche

Tijdens de busrit maakte het pampa-landschap steeds meer plaats voor bergen, meren, naaldbomen en struiken met gele bloemetjes. We reden de Andes binnen en zo naar Bariloche, snobskioord – chocoladeparadijs –uitgaansstad voor de afgestudeerde jeugd – en trekpleister voor trekkers. Kortom, hier moeten we geweest zijn.

Ons hostelletje Hostel 1004 lag helemaal verstopt in een appartementsgebouw met een gammele lift en bijna hadden we dan ook rechtsomkeer gemaakt, tot we het schitterende uitzicht vanop de 10 de verdieping zagen. We hadden echter geen tijd om van het uitzicht te genieten want Bariloche moest in de recordtijd van 1 dag bezocht worden.
Met een picnic op zak vertrokken we in een propvolle bus naar het eerste hoogtepunt van Bariloche, de Cerro Campañero. Een kabelbaantje bracht ons helemaal naar de top waar we een schitterend overzicht hadden van alle bergtoppen en –meren die Bariloche omringen. Het weer was natuurlijk weer prachtig en er werd duchtig zonnecreme gesmeerd.
Eens weer nedergedaald, begonnen we aan onze lange wandeling langs Llao Llao en Bahia Lopes, deel van het Circuito Chico dat normaal per bus wordt gedaan. Het begon met een rustige boswandeling tussen de bamboe en het riet, waar we weer heel wat genante verhalen van elkaar te weten kwamen. Dan begon al quizzend en ‘zeg eens euh’-spelend, de zoektocht naar het strand, dat uiteindelijk nooit gevonden is. Het Lago Escondido (‘verstopte meer’) wist gelukkig niet aan onze ogen te ontsnappen, net zoals vele andere Argentijnen die het vonden. Wij zochten dan maar een rustiger baaitje uit om onze kleertjes te wisselen en het frisse water in te plonsen. Een foto werd natuurlijk als bewijs genomen om onze prof te demonstreren dat zijn foto met zijn voetjes in het water niet veel voorstelde en dat ook wij stoere Belgen, niet terugdeinen voor wat fris water.

Wat we niet wisten, was dat er nog een hele lange wandeling voor de boeg stond om tot aan de eerste bushalte terug te geraken. En dan nog niet de mooiste wandeling: stappen langs de grote baan, terwijl ongekend vliegend ongedierte ons belaagde. We besloten dan ook te liften, met in het begin onverwachts weinig succes. Ines slaagde er gelukkig in een gestopte auto te overtuigen (om niet te zeggen…lichtjes te dwingen) ons mee te nemen naar de bushalte in Colonia Suiza. We hebben dus zeker iets overgehouden aan het bezoek van Saidja en Judith :-) ….lifttechnieken.

Colonia Suiza stelde niet zoveel voor, alles was gesloten, de bus liet lang op zich wachten en Anneleen begon zich bovendien wat ziekjes te voelen. Hoofdpijn en misselijkheid staken de kop op en dit werd er natuurlijk niet beter op in de busrit door de bergen. Terwijl Ines en Liesbeth socializeden met een mede-Belg op de bus, was Anneleen dan ook vooral bezig met proberen niet over te geven.
Een kip-curry maal (uiteindelijk eigenlijk een calamares-rijst-ananas-maal) werd bereid om de krachten van Anneleen te sterken en werd afgesloten met een stevige rijstpap. En dit allemaal terwijl onze omstaande medehostelgangers zich verdiepten in drankspelletjes gecombineerd met diepe conversaties.

Liesbeth en Ines trokken later die nacht nog het beruchte Barolichiaanse uitgaansleven in. Na een wandeling langs louche kerels die hun vanalle louche dingen wouden verkopen, belandden we uiteindelijk in de minder louche Wilkenny Irish Pub. Gestimuleerd door de meezingers van de jaren negentig (eigenlijk gewoon blij dat er geen cumbia was), zetten Liesbeth en Ines (op haar TEVA’s) de eerste danspasjes in. Ines slaagde er deze keer met haar overtuigingskracht niet in de VIP-zone binnen te geraken, zodat we als sardientjes in een blik tussen de lebberende koppeltjes bleven staan. Toen het drie uur was en de eerste noten cumbia weerklonken, besloten deze sardientjes echter in hun bedje te kruipen na een geslaagde avond.

Zondag was het onze laatste halve dag Bariloche en vakantie, en verkenden we downtown Bariloche, waar chocolade ruled in de vorm van fonteinen, pralines en paleizen.

Vanaf dan begon de terugtocht naar Hospital Maciel in Montevideo. Vliegtuig naar Buenos Aires waar we in Puerto Madero onze laatste Argentijnse pesos opmaakten aan een dure pasta; en dan nogmaals met de buquebus naar Montevideo, waar we toevallig Sofie tegenkwamen en zo onze reisverhalen al voor een eerste keer konden uitwisselen.

Eindstation: Montevideo

De maandagmorgen na onze lange en uitputtende reis was het dan weer ‘back to reality’ met een dagje spoed. Ines geraakte iets vroeger dan normaal weg, door een geïrriteerde huisbazin die zich afvroeg waar haar huurgeld bleef. Liesbeth en Anneleen waren ervan getuige hoe druk het er soms op een spoed aan toe kan gaan: 3 polygetraumatiseerden die in 1 keer binnenkomen, terwijl er maar twee rea-bedden beschikbaar zijn voor de zware gevallen. Eventjes ervoor was er aangekondigd dat een, door een auto-accident zwaar gewond, jong koppel naar de Emergencias gebracht ging worden en dat we ons moesten klaarhouden. Het koppel komt binnen, alle dokters en verplegers vliegen erop, Fernando vliegt aan het werk om de bloeding van een bijna volledig afgereten arm te stelpen. Wat echter alleen de stagiairs zien, is dat er ondertussen een politiewagen komt aangereden met een bewusteloze man in, waarbij de agenten een hartstilstand vermoeden. Liesbeth, Anneleen en een paar andere stagiairs stormden naar de man, 1 liep weg om een brancard te halen, een andere checkte alle vitale parameters, wij zorgden dat er een bed met monitor vrijkwam…. De adrenaline pompte even door ons lijf bij ineens zoveel verantwoordelijkheid, tot het bijna direct duidelijk werd dat het ging om de zoveelste alcoholieker die zich comateus gedronken had en eigenlijk volledig stabiel was. Even later trok diezelfde op vrij agressieve wijze alle bevestigde draadjes in 1 keer uit in een poging om weer de vrije wereld in te gaan.

Bij terugkomst naar het appartement hebben we gemerkt dat ons beesten-probleem nog altijd niet is opgelost. De motten zijn weg, maar de eerste kakkerlak is gespot. Zojuist hebben we onze rijst weggesmeten wegens de aanwezigheid van wormpjes. En recent is er ook een hele beddenwissel gebeurd.
Liesbeth vond bij terugkomst immers een heel mierennest in haar bedje en pyjama, en verhuisde dezelfde nacht nog naar een matras op de grond. Ines had een woelige nacht vol jeuk en beestjes, en besloot na de nacht deels bij Liesbeth doorgebracht te hebben, ook te wisselen naar de zetel.
Voorlopig slaapt en eet iedereen terug beestjesvrij. De vraag is alleen hoelang dit zal duren.

De rest van vorige week was rustig, met weinig operaties (omdat de staking nog altijd doorgaat) en met weinig patiënten in de zaal (omdat de feestdagen naderen en nu dus alleen nog urgente patiënten opgenomen worden). Het ziekenhuis draait dus maar op halve toeren, de zaalrondes zijn veel te rustig… en eerlijk gezegd slaat de verveling soms toe.
Gelukkig vond Fernando het daarom minder erg om ons 25 en 26 december vrij te geven om een lang weekend naar de watervallen van Iguazu te kunnen, het enigste natuurwonder in de buurt dat we nog zeker willen zien.
Wat we wel nog zagen was een slokdarmressectie die uiteindelijk voor de patiënt geïntubeerd op intensieve zorgen eindigde en waarbij er hevige discussie was over wiens fout dat zou zijn (uiteindelijk kregen de anesthesisten de schuld, al gaf de chirurg toe dat er misschien iets mis was met de patiëntenselectie toen ze besloten een oude zwakke man die recent een longontsteking had, zo zwaar te opereren).

En naarmate dat er steeds minder werk is, zijn er steeds meer kerstfeestjes en kerstdrinks die opduiken. Zo gingen wij vorige week donderdag naar de kerst-asado (ja een kerstbarbeque, het klinkt een beetje ironisch) van onze dienst chirurgie waar we de dokters, de andere stagiairs en zelfs onze stagebegeleiders in hun zatte doen zagen. Vlees werd met de vingers gegeten (al was het alleen Ines die haar vingers aflikte en spoelde Anneleen eerder alles door met een biertje), ijs werd met een paar vorken uit 1 pot gegeten, en whiskey werd met volle glazen gedronken. De mannen speelden een potje ‘truco’, een spel dat ‘veel te moeilijk is voor vrouwen om te begrijpen’.
De volgende dag begon het werk dan ook een uurtje later en met oogjes die maar half zo groot waren. Ines hielp zelfs nog bij een laparoscopie, die nog vrij goed ging voor het alcoholpromille dat nog in het bloed van de dokters zat.

En nudat met het eerste kerstfeestje de kerstsfeer er begint in te komen, hebben we ons ook een plastieken kerstboompje aangeschaft, inclusief lichtjes, balletjes en zelfs een ster op het topje.
Anneleen en Ines hebben zelfs al een poging gedaan om wat te kerstshoppen (zonder geld weliswaar want de bankkaarten hadden weer eens hun kuren). Onverwacht werden ze toen tot BU’s gedoopt (bekende Uruguayanen) toen ze toevallig een optreden passeerden en plots door de nationale televisie uitgebreid geinterviewed werden. Liesbeth was ondertussen door Fernando naar de polikliniek meegenomen om eens een zicht te krijgen op de privé-ziekenhuizen, en blijft dus een OU (onbekende Uruguayaan).
Verder kerst- (en soevenier)shoppen is ook al gebeurd op de kerstmarkt van Parque Rodo, nadat het niet lukte om in Teatro Solis een balletoptreden te reserveren: supergezellig, maar toch raar om in T-shirt en rokje (jawel zelfs Ines gaat nu voor rokjes) je kerstinkopen te doen.
Ondertussen is de kerstman ook al een eerste keer langsgeweest, en heeft hij een buur (onbeveiligd) wireless internet gegeven, zodat wij weer onbeperkt kunnen surfen.

En surfen doen we tegenwoordig niet alleen op internet. Met dat de temperaturen hier stilletjes aan nog meer oplopen, worden strandliggen en zeezwemmen steeds meer en meer activiteiten. En niet alleen op een rustige namiddag na het werk, maar dit weekend ook in La Paloma.
Samen met Els (maar bijna zonder Els want ze was maar net op tijd), trokken we zaterdag naar dit rustig kustdorpje dat vooral bekend staat om zijn goede surfstranden (zoals zovele Uruguayaanse stranden); deze keer echt met de bedoeling veel op het water te staan.
Volgens de rare hostelman (die nogal overdreven rekenwerk uitvoerde voor een eenvoudige betaling) is La Paloma het einde van de bewoonde wereld omdat de stranden die erop volgen geen echte wegen, geen apothekers en soms zelfs geen elektriciteit en water hebben. En ookal was de man raar, hij kan wel eens gelijk hebben want in vergelijking met Punta del Diablo is dit echt wel een ‘stadje’ met zelfs een echte surf-verhuur-shop. Al blijft het wel een Zuid Amerikaans stadje en gaan de surfshops dus pas om vier uur in de namiddag open. Het is dan ook pas om vier uur, na een strandpicnic op La Balconada, dat we met twee surfplanken in de hand twee kilometer ver stapten naar de dichtsbijzijnde golven. En al waren de golven blijkbaar niet zo mooi als gewoonlijk, toch waren ze surfbaar en iedereen waagde zich in het water, zelfs de debutanten Anneleen en Els.
Er stond echter een stevig windje dat ons door de koude al tegen zeven uur huiswaarts blies, begeleid door de boxen van Els waardoor de muziek luid door de straten galmde. La Paloma zal geweten hebben dat de Belgen langsgekomen zijn.

Vervolgens waren het de klassieke dagafsluiters: douchke, zonsondergangetje (aan La Balconada waar volgens onze prof iedereen klapt bij het ondergaan van de zon, maar waar we bij gebrek aan applaus dan maar zelf onze handjes in elkaar hebben moeten slaan), en dan lekker visrestaurantje. Grote verrassing van de avond was echter het vroege carnavaloptreden dat recht tegenover ons restaurant begon: verklede volwassen die met valse stemmen murga-muziek door de straten laten weergalmen, afgewisseld met stukjes theater en satire, zo duidelijk uitgesproken dat er zelfs bij ons soms een glimlach op het gezicht kwam.

Na weer eens een zeldzaam uitslaapmoment zondagmorgen en een schraal ontbijt waarbij we steeds moesten bijvragen (de Uruguayanen zijn duidelijk nog niet aan de Belgische ontbijthoeveelheden gewend), gingen we direct weer met surfplanken richting La Aguada. Deze keer echter niet met de planken onder de hand, maar met planken in de taxikoffer. Dezelfde taxi zou ons in de namiddag ophalen en veel spijt hebben van zijn keuze een bende natte en bezande surfers en planken te vervoeren.
Afwisselend doken er twee het water in, terwijl de twee andere zich in de humo’s verdiepten die Els had laten importeren vanuit België.
Met het verfrissende water en het lichte briesje dat er stond, werd het insmeren echter uit het oog verloren zodat zware brandwonden tegen het einde van de dag te voorschijn kwamen.
Anneleen bleef met verbrande billen achter, Ines kreeg een vlekkerig rood patron over haar heen dat precies toonde waar ze zich wat minder had ingesmeerd, Els zag zoals gewoonlijk kakbruin en Liesbeth maakte door het intense surfen op alle plaatsen die in het water aan zonlicht blootgesteld waren haar eerste zware verbrandingen mee.

Op weg naar huis begon Liesbeth daarenboven nog onophoudelijk te wenen en zeker toen ze de volgende dag opstond met een zwaargezwollen gezicht, dikke oogleden, rode en pijnlijke ogen, een wazig zicht en tranen werd duidelijk dat Liesbeth ook nog eens haar oogjes zwaar verbrand had bij gebrek aan zonnebril. Ergens diep in haar vond ze toch de moed haar schaamte opzij te zetten en maandag met datzelfde gezicht op de spoed op te dagen, waar iedereen bezorgd vroeg waarom ze zo emotioneel was.Gelukkig klaarde niet alleen haar zicht maar ook haar gezicht op in de loop van de dag.

In La Paloma gingen we na het surfen nog de uitdaging aan naar een eilandje te zwemmen, al bleek later dat je bijna heel de weg al stappend in het ondiep kon afleggen. Verder aten we er ook onze eerste chivito rechtstreeks uit het kraampje, en dat smaakte naar meer, zelfs voor Liesbeth die voor de vegetarische versie ging.


Ondertussen gaat de tijd steeds sneller en sneller: we gaan ondertussen onze derde laatste week in. De staking van het operatiekwartier gaat nog steeds verder, in de zalen gaan bijna alle patiënten met ontslag voor de feestdagen. De sfeer wordt steeds gemoedelijker: Fernando laat ons filmpjes zien van hoe hij salsa danst, de interno’s nemen ons op kerstavond mee naar de Mercado del Puerto, iedereen gaat steeds vroeger naar huis en Bado wordt steeds minder verlegen en meer familiair.
We hebben onlangs vernomen dat hij in juli voor drie maanden naar België komt en zijn hem dus mentaal helemaal aan het voorbereiden voor zijn grote reis. We kijken er eigenlijk al naar uit om de rollen eens om te draaien en hem eens rond te leiden in plaats van omgekeerd. We hopen enkel dat zijn plan om elke maand bij iemand anders van ons drie te blijven logeren als grap bedoeld was, en anders, ouders, zijn jullie bij deze verwittigd!

We zijn nu dinsdag. Ines en Anneleen hebben voor de eerste keer een Uruguayaanse kapper geprobeerd, met succes. En we moeten jullie met spijt in het hart mededelen dat we vanavond afscheid nemen van … Desperate Housewives. Vanavond de ontknoping van seizoen 1 en daarna nog te weinig tijd om een nieuw seizoen te beginnen. Dank je wel Bree, Susan, Lynette en Gabrielle voor de avonden vol entertainment !

Als afsluiter wensen we iedereen in België daar prettige feestdagen, een zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar. Tot in 2009!!!

Ines, Anneleen en Liesbeth