De poolse kaap alias Cabo Polonio

Bij het krieken van de dag…net iets later dan gewoonlijk besluiten we om tegen alle advies in naar Cabo Polonio te trekken. Tony de geldwolf organiseert zelf geleide tripjes naar dit afgelegen dorpje, maar zoals zijn naam het zelf zegt: veel te duur natuurlijk. Op het heetst van de dag vertrekken we. Gelukkig krijgen we nog twee petjes mee van een mede hostelgenoot die ons plan toch iets te gevaarlijk vindt zonder zonbescherming.
Onderweg komen we per toeval de juiste bus tegen. Nadat Ines een viteske heeft ingezet en de buschauffeur smekend aankijkt, zitten we op de bus richting Cabo Polonio. Dit is een dorpje vol hippies en wiet. Een surfersparadise gelijk er zoveel zijn in Uruguay, maar er is meer…het zit er vol zeekoeien en vissers die verse gamba’s verkopen. Het zit er vol toeristen en gezellige souvenirkraampjes. Het verschil met elk ander dorpje is dat er geen auto’s zijn, geen stromend water en bovendien geen elektriciteit. Kortom paard en kar zijn goed vertegenwoordigd.
Eenmaal uit de bus stappen we over op een 4x4. Hoog gezeten op de Vip-plaats trekken we de duinen en de ongerepte natuur in. Helaas sputtert de motor na enkele kilometers al tegen, en zijn we genoodzaakt om uit te stappen en een volgende lege 4x4 af te wachten. Lang hebben we gelukkig niet moeten wachten.
Eenmaal aangekomen sprongen we de zee in voor een frisse duik. Ondanks de overvloed aan wier en vuil in het water schonken we daar iets te weinig aandacht aan. Niet lang daarna zou onze goesting om te zwemmen snel verdwijnen. Aan de andere kant van het minidorpje lag er namelijk een hele kolonie zee-beesten (leeuwen, of honden) te zonnen. Ze maken de zee onveilig voor elke vis. En de geur van de lucht ondraaglijk voor elke toerist. Deze beesten doen niet liever dan scheten, protten en boeren (voor zover deze werkwoorden algemeen Nederlands zijn. Ze produceren een hels lawaai, maar gaan bereidwillig voor de foto staan. Indrukwekkend…zeker als we bedachten dat we daarvoor helemaal naar Puerto Madryn zijn gereden om iets gelijkaardigs te zien in Argentinië)
‘ S avond bracht een 4x4 ons met een alternatieve route terug naar de bushalte. Terwijl Ines met een overdosis zon richting ons hostel terugkeerde, gingen Liesbeth en Anneleen nog een ijsje lekken en inkopen doen voor een gezond, maar degelijk slabuffet…Onze zoektocht naar geitenkaas werd echter bezegeld met tonijn.
We besloten onze mooie dag met een groots-vrouwen-kampvuur. Als er ooit iemand gedacht had dat vrouwen geen vuur kunnen maken, dan zit die er goed naast. De vlammen likten aan onze roddelboekjes die er moesten aan geloven. Met een frisse pint, dorito’s en een gloeiend vuur mochten we gelukkig zijn dat we enkele dagen meer vakantie hadden.