Een suppelementje vakantie!

We staan weer even achter dus even situeren dat deze blog zich afspeelt vanaf 2 januari, de vrijdag voor ons laatste weekend. Voor de meeste Uruguayanen een snipperdagje, voor ijverige Belgen een reden om nog maar eens richting hospital Maciel te gaan.
Indachtig dat het onze laatste dagen Montevideo waren, werd er een officiële shoppingdag ingelast, om het thuisfront van de nodige cadootjes te voorzien (en wees blij thuisfront… de shoppingdag was een succes). Iets minder goed nieuws voor het thuisfront van Ines: Ines voelde de lange nacht van nieuwjaar nog nazinderen in haar lijfje, en bracht tam een dagje ronkend op de patio door (al pleegde ze ook wel actief de nodige telefoontjes om in het drukste vakantieweekend van het jaar nog een slaapplaats te vinden voor het weekend).
Liesbeth liet zich nog een nieuwe look aanmeten bij de kapper; en liet haar haren direct wapperen bij het hevig in de lucht smijten van pannekoeken tijdens onze grote pannekoekenslag. Ines was weer ‘in hare fruit’ en zorgde voor een grootse begeleidende fruitsla.
Als toppunt van lui- en relaxheid lieten we wat Uruguyaanse cultuur aan huis leveren. ‘El baño del papa’, zogezegd een komedie over een Uruguayaans dorpje dat bezoek krijgt van de paus. Lachen hebben we niet echt gedaan, wij vonden de film eerder een schrijnende voorstelling van hoe het arme leven in het ‘interior’ van Uruguay is. Jammer dat we nooit zover zijn geraakt om het met onze eigen ogen te zien.

3 januari – grote bijeenkomst van de Belgen in Punta del Este

Zoals Vanessa ons had gezegd, moet je ooit in januari in Punta del Este geweest zijn: heel rijk en bekend Uruguay, Argentinië en Brazilië stroomt er toe en zorgt er voor de nodige decadentie.
Place M’as-tu-vu (zien en gezien worden is de boodschap), alias Bikini Beach, werd dan ook voor 1 dagje door ons ingepalmd (samen met de drie Buenos Aires girls – Els en Sofie bezetten al enkele dagen een stukje strand op Bikini Beach).
Bikini Beach is niet alleen een surfersparadise en het hottest strand van Punta del Este. Alles is er aanwezig: voetbalplein, strandbar waar elektro gespeeld wordt onder de live begeleiding van een viool, strandstoelen inclusief parasol die voor zo’n 300 dollar per dag van de man gaan. Dit zijn stoelen vanwaaruit rijke mannen de talrijke vrouwen proberen te versieren met hun tentoongestelde rijkdom. Het is dus niet te verwonderen dat talrijke overzelfzekere vrouwen met een string tussen hun zonnebruine billen, hoge plateauzolen en een metersbrede hoed aan langs de stranden lopen te pronken met hun lichaam. Wij als bescheiden Belgen , pronkten iets minder met onze billen, en smeerden ons vooral goed in met een goede laag zonnemelk.
Al die glitter en glamour, werd nog een laatste keer aanschouwd vanop een dakterras, met een visje op de vork en een zonsondergang op de achtergrond.

4-6 januari – de laatste golven bestijgen in La Pedrera

Al ‘s morgensvroeg stegen we de bus op, voor weer een lange rit naar Rocha. Deze keer naar La Pedrera, waar Ines een ‘suite’ had geregeld in het afgelegen Casa de la Luna (als suite verstaan we hier een kleine kamer waarin naast het dubbelbed een matras op de grond was gepropt, zodat we zelfs de baggage het kamertje niet inkregen).Veel andere opties hadden we niet want in het naburige La Paloma was Bahia Rock bezig, een rockfestival dat enorm veel volk aantrekt zonder dat er eigenlijk de accomodatie voor is.
Na een warm onthaal door de hyperactieve Tony Ladrony (alias de geldwolf) en zijn vrouwen, trokken we naar het strand met wat Uruguayaanse roddelboekjes, en daarna naar het stadje. De zalige golven motiveerden om ons nogmaals op het water te gaan met een mousse plank, met als missie een foto in rechtstaande positie te bemachtigen. Een missie die niet gemakkelijker werd gemaakt door de kracht van de woelige golven en de intense stroming.
In het stadje krioelde het, nu het hoogseizoen was, van het volk waardoor wij zelfs bekend volk tegenkwamen (collega studenten en onze resident Gordo/Massifero). Massifero overtuigden we om een maandagje ziekenhuis te skippen en met ons samen een elektrofeestje te doen die avond, maar hij stuurde uiteindelijk zijn kat (niet zeldzaam bij Uruguayanen).
Het avondeten afwachtend waagden we ons aan churros en zelfs aan een afkoelend Freddo-ijsje (en Ines liet direct ook een souvenier aan ons Belgen achter, in de vorm van een acute overloping van het toilet). Liesbeth koelde zich af onder een tuinsproeier.
Dan was het weer een half uurtje terugwandelen geblazen naar het afgelegen hostel, dat zo’n beetje in the middle of nowhere lag.
Misschien is het nu eventjes de moment om onze hostel te beschrijven: een huisje in de brousse, verlicht oodr gezellige kerstverlichting, met een houten lang terras waar iedereen dicht bijeen zit. In de verte kunnen we de zee horen en zien. Een mekkerend zwart schaapje aan een touw huppelt rond een boompje en werkt zo op de lachspieren van Liesbeth. Het schaapje zorgde samen met Tony de Pony voor het natuurelement zorgde. Tentjes omringden heel het huis; aan drie mensen had Tony zelfs een slaapplaats in de living verkocht.
Met een pillamp op het hoofd deden we ‘s avonds nogmaals de lange (donkere) strandwandeling naar het stadje in de hoop op een goed feestje. Het elektrofeestje bleek echter geen elektrofeestje te zijn; de uitgaande jeugd bleek zich nog verder in La Paloma te bevinden. Het bleef dan bij een gezellige sangriadrink en enkele danspasjes in de enige muziekdraaiende bar. Daarna waren het weer vele wandelpasjes huiswaarts. Al moesten we eigenlijk onze wandelkrachten sparen, want de volgende dag zouden we naar Cabo Polonio gaan.


2 peren en een ijsje.