Goodbye Uruguay... of toch niet?

De laatste dag La pedrera werd meteen onze allerlaatste strand-surfdag tot in de Belgische zomer (als deze dit jaar tenminste eens aanwezig zou zijn). Het bemachtigen van een surfplank gaf nog even problemen, maar Ines werd gelukkig spontaan aangesproken door een surfdude om zijn plankje te huren. Na 3 weekendpogingen om de golven te berijden, stond iedereen nu recht, weliswaar op zijn eigen manier en met zijn eigen elegantie: terwijl Ines stabiel stond, kroop Anneleen met de nodige kniesteuntjes naar de rechtopstaande stand, en was Liesbeth vooral bekommerd over de positie van haar bikinionderstukje eenmaal ze op haar plank stond.
En die allerlaatste surfstranddag werd afgesloten met een outdoor-douche met de voetjes in de modder, een rit met een volkswagenbusje zonder vooruit en een furieuze Tony de Pony ( die duidelijk wat gefrusteerd was door zijn pony-vrouwtje) naar de bushalte.
De laatste busrit verliep weer als gewoonlijk : een klaarwakkere Anneleen die een hele busrit lang gefrustreerd naar haar twee diep ronkende mede-passagiers kon kijken.

Na ons verlengd weekend braken de laatste werk- en meteen ook afscheidsdagen aan.

Qua werk, zagen we onze laatste galblaasproblemen op de tafel passeren.
Sanchez haalde ons zelfvertrouwen naar beneden met een paar vragen over belachelijk kleine arteries.
Pablo de assistent toonde ons hoe een laparascopische cholecystectomie niet moet (namelijk gaatjes in de galblaas maken, 100den steentjes zo in de buik vrijlaten ,ze proberen weg te halen maar merken dat het er te veel zijn, ze er dan toch maar in laten en de patiënt wat meer antibiotica geven dan gewoonlijk).
Juan Martin (onze superman, van wie we nooit afscheid hebben kunnen nemen omdat het zonder dat we het wisten onze laatste keer was dat we hem zagen) toonde hoe het wel moest.
En terwijl we één voor één met elke chirurg onze laatste operatie deden, smeden we met ons drietjes plannetjes iets voor hen terug te doen op onze laatste dag.

Op die laatste dagen was het ook de ideale moment om alle zaken die we wouden doen maar nog niet gedaan hadden bij de horens te vatten.
Ines en Anneleen zetten hun zoektocht in naar een Intens Placer MacDonald ijsje en doorgingen een zware teleurstelling toen ze hoorden dat dit alweer uit de handel was gehaald.
Ines en Liesbeth deden op het nippertje nog een cultureel bezoekje aan het teatro Solis met lusters van een halve ton( al mondde het cultuurgedeelte al snel uit in een komieke fotoshoot en een bezoek aan hun sjieke wc’s).
Die laatste dagen confirmeerden we ook de vlucht die we al vele maanden op voorhand hadden geboekt. Al bleek later dat een geconfirmeerde vlucht nog geen garantie op vertrek is.
Bij het souveniershoppen ( en vooral ring-shoppen) stapten we uiteindelijk ook nog eens de artesanale markt binnen die al lang op ons lijstje stond.
Ines stortte zich weer volledig op het schoenshoppen: ze kocht (onvoorstelbaar maar waar) 4 keer hetzelfde paar schoenen (waaronder zelfs 2 keer in dezelfde kleur) en verdiende zo zelfs een gratis paddock-kalender.
Ook het laaste bezoekje aan de vettige panaderia naast Maciel werd van de lijst geschrapt. En tot tweemaal toe aten we de ‘laatste’ empanadas uit de Mercado del Puerto (eenmaal met de internos, de allerlaatste dag met de dokters; maar in beide gevallen in de zon en met een frisse pint).

Over eten gesproken: het was tevens het laatste moment waarop we onze voorraad alfajores, dulce de leche en wijn konden inslaan om in België Uruguay toch niet te fel te missen. In den Disco, kwamen we met vijf grote volle dozen voorraad buiten, en waren we dan ook heel opgelucht te horen dat boven een bepaald bedrag (en geloof ons, we zaten ruim boven dat bedrag) den Disco aan huis levert. En hoe geweldig dat we dit ook vinden, we blijven telerugesteld in den Disco dat deze geen geitenkaas of currysaus in zijn rekken heeft staan (dat heeft ervoor gezorgd dat we in Uruguay België toch wel een beetje gemist hebben).

Niet te verwonderen dat de laatste dagen natuurlijk een tijd van cadootjes waren.

Ines en Anneleen gaven Liesbeth nog een laat extra verjaardagscado in de vorm van een geweldige fotocollage, die heel in het geniep (en soms iets minder geniep) in elkaar geknutseld was.
Anneleen kreeg van Ines en Liesbeth een verassings-Desperate-Housewives-seizoen2-avondje cado, wat voor zoveel vreugde zorgde dat de begintunes luidskeels werden ingezet.
Anneleen kreeg ook 1 dag voor ons vertrek en dus net op tijd haar doos vol sinterklaasgoed (van Sinterklaas natuurlijk) toe, wel in erbarmmelijke toestand (er was precies een piano opgevallen). De speculaas was dus verbrokkeld en de gesmolten chocolademannetjes hadden de vorm van de zak aan genomen. En toch schaamden we ons er niet voor dit bij wijze van dank deels aan Jenifer te geven (want geef toe: Belgische chocolade is lekker; gesmolten of niet). Deels maar, want met het ander deel werden nog enkele heerlijke Dame Blanche coupes bereid.
Bado kreeg een hele collectie Belgisch bier (uit den Disco natuurlijk), inclusief Spaans-Nederlandse woordenboek bij wijze van afscheid (en bij wijze van verwelkoming binnekort in België – Belgische vrouwen hou u klaar).
Voor onze drie zalen hadden we ook nog een verrassing in petto. ‘s Morgens trokken we met drie flessen cola, drie impressionante taarten, 40 vorkjes en 40 bekertjes de lijnbus op. Tot onze verbazing was alles op en had de Belgische chocolade nog het grootste success. Zelfs Jenifer kwam ons eens in het ziekenhuis bezoeken met hoop op taart. Voor haar was er gelukkig nog de taart van Liesbeth, die iets te laat met het uitdelen begonnen was door een moeilijk plaatsbare diepe veneuze catheter. Als een soort bonus, lieten we ook onze operatiepakjes achter die al vanaf het begin voor veel complimentjes hadden gezorgd.
Schattig mini-oudje Olga gaf ons nog een heerlijk pot van de klassieke karamelsmeerpasta, na een leuke afscheidsbabbel met haar en haar vriendin..
Het laatste cado was van onze bedbeestjes. Zij gaven ons bij wijze van afscheid nog 2 slapeloze nachten door hun come back te maken. Jawel, Anneleen trof Ines en Liesbeth weer eens in andere bedden/matrassen/sofa’s aan bij het ochtendgloren.

Onze allerlaatste dag dan, vrijdag, kregen we, na het verdelen van de taarten en het werken natuurlijk, eindelijk onze zwaar overdachte evaluatie.
Eerst kregen we echter nog het drama van de wacht van die nacht te horen. Een 25-jarige jongeman was bij het buitenkomen van zijn nachtshift overvallen geweest door een groepje jongeren. Ze beroofden hem van amper drie euro en gaven hem een messteek recht in zijn hart. De jongeman overleed. Een laatste herinnering aan het feit dat Uruguay ook zijn gevaarlijke kanten heeft.
Op het moment van de evaluatie dan moest Anneleen weggetrokken worden bij haar patiënten omdat ze ijverig anamneses bleef afnemen. Gelukkig was onze ijverigheid niet onopgemerkt gebleven, want eens in het dokterskwartier kregen we officieel op papier een goede evaluatie. Natuurlijk kwam er in het zwoelhete kamertje ook een heel evaluatiegesprek bij kijken (met Jenifer als vergaderingvoorzitster), in het bijzijn van allemaal dokters en assistenten die er op zich niet veel mee te maken hadden. Alles werd dan bezegeld met de hierboven beschreven laatste empanada in de Mercado del Puerto waar de afgifte van de gesmolten chocolade aan Jenifer voor de nodige vlekken op haar witte blouse zorgde.

Na nog eventjes bakken en braden op de patio zijn we dan toch met veel tegenzin begonnen aan het grote inpakgebeuren, waar sommigen iets beter in bleken te zijn als anderen. Ines ging er namelijk eventjes van uit dat kleren onmenselijk zwaar zijn en kreeg door deze misrekening uiteindelijk 1 heel lichte zak vol kleren en 1 onoptilbare zak vol boeken en schoenen.
Na nog een spurtje in te zetten om ons te wassen, te koken en een halve Depserate Housewives te zien, gingen we richting de Pony Pisador waar ons afscheidsfeestje doorging. Niemand anders was echter gehaast (jawel, want we zijn immers in Uruguay), zodat we eerst alleen aan een terrastafeltje zaten met onze fles clerico (witte sangria).
Druppelsgewijs kwamen dan toch de gasten aan: Joaquin in kuifjestshirt (overtuigd dat kuifje frans was) vertelde fluitend vuile vogeltjesmoppen; Jenifer die plots vlot Nederlands sprak; en al onze internos. Alvarro vroeg nogmaals hoe rijk we waren, Cecilia legde uit hoe tof wij waren en hoe niet-tof de nieuwe Duitse stagiairs zijn en wij leerden Cecilia daarop het gezegde ‘dikke nek’ aan. En om onze tofheid nog eens te bewijzen (en onze ‘rijkheid’), lieten we de ene 1-liter bierfles na de andere aandraven (en blijkbaar kon er buiten onze wil ook nog een pakje sifaretten vanaf).
Eens 2 uur kon het feestje dan echt losbarsten : in het begin klonken er zelfs wat elektrobeats door de luidsprekers, al eindigde het langzaam maar zeker in een cumbiafeestje. Ines liet alle remmen los, Joaquin zette zelfs enkele stapjes, Anneleen verteerde de cumbia iets minder goed.
Na een leuke dansavond namen we van iedereen afscheid met de woorden ‘als je ooit in België bent…’ en keerden we tegen het ochtendgloren met Gordo weer naar huis.

De ‘laatste uren Uruguay’ zaterdagmorgen brachten we schrobbend en dweilend door. Tijd om de grote kuisbeurt van het begin nogmaals over te doen. Verschillende verrassingen kwamen zo aan het licht, die zorgden voor het slaken van een paar gilletjes van afschuw: Ines viste een hele paardenstaart op uit het putje van de douche, en kwam ook tot de ontdekking dat Fons de dikke spin al een hele drie maand in symbiose met haar slaapdeken leefde. We kwamen dan ook tot de conclusie dat onze nachtelijke jeuk niet alleen door mysterieuze beestjes, maar ook door onze Fons of door een zware stofallergie veroorzaakt kon zijn.
Om toch leuk te eindigen, trokken we, eens onze laatste sporen uit het appartement verwijderd waren, nog een laatste maal naar het shopping centrum om onze laatste pesos op te doen (niet wetend dat we nog wel tijd gingen hebben om deze op te consumeren).
Gerekend op de Uruguayaanse punctualiteit, waren we verrast Joaquin op tijd aan onze deur te zien staan om richting luchthaven te gaan. Hij deed iets wat ons onmogelijk kreeg: onze zes koffers van 23 kilo inclusief ons en onze rugzakken allemaal in zijn klein driedeurs autootje krijgen. Toegegeven, comfortabel was anders: Bij Anneleen kwam er zelfs een kleine claustrofobie-aanval van op. Met slapende benen kwamen we toe op de luchthaven waar we na een laatste fotosessie (die echter nooit het daglicht zou zien) afscheid namen van onze laatste Uruguayaanse bekende.

Wij hadden afscheid genomen van Uruguay, en waren klaar om naar huis te keren; maar Uruguay was echter nog niet klaar met ons.

Ines, Liesbeth en Anneleen