Las chicas robadas!

Las chicas robadas: 300 euro verliezen en 600 euro verliezen op 1 dag!


Al leek de vorige blog misschien de laatste te zijn: er ontbreekt nog een klein stukje, namelijk het stukje van de 4 dagen onderweg naar België; anders gezegd: het stukje van hoe een prachtige 3 maand iets minder prachtig kunnen eindigen of het stukje dat je doet beseffen hoe ver Uruguay van België ligt.

Na de drop-off van Joaquin, stonden we zo’n drie uur voor vertrek al klaar op de luchthaven. Toch stond er al een lange rij voor de balie te wachten, die nog niet open was, en stond er op de computerschermen ‘speak to your agency’ te lezen in plaats van ‘check-in’. Naief als we zijn, gingen we braafjes wachten in de rij, tot er een half uur later een mededeling uit de luidsprekers galmde en het ons duidelijk werd waarom de balie nog niet open was. Sneeuw en stakingen hadden ervoor gezorgd dat onze airbus van 35O mensen nog niet uit Madrid had kunnen vertrekken, en dus minimum nog 11 uur onderweg was voor we konden vertrekken.
350 mensen die in Montevideo in een ellenlange rij stonden te wachten met hun baggage, bleven er kalm onder en bleven op verdere informatie wachten, die elk half uur mondjesmaat door de hal weerklonk. Wij voelden ons maar beroerd en stonden er maar verslagen bij: na drie maanden erop te rekenen dat we dan zouden vertrekken, hadden we ook echt wel zin om onze familie tegemoet te vliegen.
Er werd gebeld naar het thuisfront, waar we via de vader van Liesbeth up to date werden gehouden van de laatste berichtjes voordat we ze zelf hoorden in de luchthaven. Hij was het ook van wie we een uurtje later vernamen dat de vlucht in Madrid vertrokken was. Het sprankeltje hoop dat toen onstond bleek later echt valse hoop te zijn: op de schermen stond ‘cancelled’, door de luidsprekers verwittigde men de 350 passagiers dat de vlucht pas twee dagen later zou vertrekken. Uruguay wou ons nog niet laten gaan.
De vrolijke sfeer was niet alleen bij ons eventjes afwezig: de verse koeken van het bakkertje brachten geen troost, mannen begonnen zich schreeuwend af te reageren op de Iberia-medewerkers, rijke Australiërs begonnen hun connecties raad te plegen in de hoop via Buenos Aires of Sao Pablo toch nog van het Zuid Amerikaanse continent af te geraken.

Na nog een uurtje aanschuiven (en wij stonden dan nog in het begin van de rij), kwamen we uiteindelijk bij de Iberia-balie waar de Iberiaman al onze rechten begon uit te leggen, wat de pijn toch al wat verzachtte: Zij zouden voor onze 2 nachten in de Holiday Inn regelen (helaas niet in de Sheraton, waar het verhaal voor de rijke Australiërs eindigde), met alle maaltijden inbegrepen; 2 telefoontjes naar het thuisfront mochten gepleegd worden (al werkte diezelfde telefoon toevallig niet in de Holiday Inn); en er was eventueel zelfs sprake van een schadevergoeding…jawel een schadevergoeding die voor ons tot 600 euro per persoon kon oplopen (alleen was het veel minder duidelijk hoe men aan die schadevergoeding moest geraken). We besloten dan ook het beste van die extra dag te maken, en haalden vol goede moed juist de bus, weer richting Montevideo-centrum, 4 uur nadat we op de luchthaven waren afgezet. Joaquin ,Fernando en Jenifer werden verwittigd dat we nog even in het land bleven, maar nu het grote afscheid er al geweest was, zou het raar geweest zijn hen die dag nog terug te zien.

Wat voor andere mensen ‘maar’ de Holiday Inn was, was voor ons pure luxe: hartje stad, beestenvrije bedjes, zalige douches, een supersize tv, indoor-zwembad en sauna. Dat waren we al een tijdje niet meer gewoon na ons appartementje en die talrijke jeugdherbergen met overvolle slaapzalen: Anneleen haar eerste vraag wanneer we te horen kregen dat we in een kamer met 2 dubbelbedden sliepen, was dan ook of er nog een vierde persoon bij kwam liggen.
In het hotel dat ineens 300 gestrande gasten rijker was, was het druk. Toen we ‘s avonds gingen eten (gelukkig was de ‘postre’ included), waren er nog mensen van vanachter in de rij die toen pas toekwamen. ‘s Avonds waren we super gelukkig met ons lui filmkijken uit onze bedjes, al vielen de oogjes na tien minuten toe, na een vermoeiende dag vol emoties.

Zondag werd er dus lang uitgeslapen om dan op het laatste nippertje aan te schuiven aan het officeel beste ontbijt van Uruguay (al was het wel wat aandringen om koffie vast te krijgen, hé Ines): moesten we heel die drie maand die luxe hebben gehad, dan hadden we een paar extra kilo’s meegesleurd naar België.

Heel de dag lang liepen mensen nerveus in het hotel rond te speculeren wanneer de vlucht de volgende dag zou vertrekken: iedereen had zijn eigen informatie, overal weerklonk een ander uur, een familie Nederlanders bracht de hele dag aan de pc door om de laatste updates te kunnen lezen, een andere familie Nederlanders werd door Anneleen de gevaarlijke oude stad ingestuurd.
Wij zochten eerder heil in wat afleiding en trokken naar de bekende feria van Tristan Narvaja: 1 van de grootste ferias waar je alles kan kopen en dat nooit van ons to-do-lijstje geschrapt was geraakt.
Onderweg naar de markt, kwamen we toevallig voorbij een groot gebouw waaruit goodelijk gezang weerklonk. We konden onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, en piepten even door de deur waar een mis-achtig fenomeen aan onze ogen verscheen. Voor we het wisten werden we uitgenodigd binnen te gaan, kregen we een programmaboekje en een roos in onze handen geduwd, en waren we getuige van een nogal rare prekende priester die hevig zijn relaas vertelde aan de aanwezige cameras en het aanwezige publiek dat over verschillende verdiepingen zat verspreid. Er werden tolken voor ons gezocht om het raar Portugese accent van het Spaans (brasiñol) te vertalen, en voor we het wisten kregen we e-mailadressen in onze hand geduwd en werden we uitgenodigd voor hun namiddagactiviteiten. Pas later drong het tot ons door dat dit meer een sekte-achtige bedoening was geweest, dan een klassieke katholieke misviering. Het filmpje dat we van deze hevig zingende en hevig prekende sekteleden maakten zal echter nooit het daglicht zien, door de duistere gebeurtenis die later die dag gebeurde (de sektegoden hadden ons zeker niet gezegend).
100 meter verder kwamen we voorbij een katholieke kerk, waar veel minder volk en dan nog vooral volk van een hogere leeftijd zat…zo herkenden we de missen weer.

De feria was enorm groot en had een enorme varieteit aan koopwaar: van antiek tot eten; van babysalamanders, kikkers en tarantulas tot schattige puppy’s die gratis meegenomen konden worden (jammer genoeg, uit vrees door de douane tegengehouden te worden en uiteindelijk nooit België te bereiken, besloten we uiteindelijk deze beestjes toch niet te adopteren). Kortom een hele mooie en idyllische feria tot op het moment van de feiten:

Een schattig oud onschuldig mannetje dat rubberen handschoenen aan de man probeerde te brengen, trok onze aandacht voor een rustieke foto. Liesbeth haalde haar camera boven, stripte het touwtje strak rond haar pols en probeerde op de meest subtiele manier de schattige man op beeld te strikken. Liesbeth hield het fototoestel iets te lang uit het zakje in een poging om ongezien de man te trekken; helaas had de dief dit wel gezien.
Jawel een dief in Montevideo! Drie maanden in Montevideo, nooit een overval of roof gezien en de laatste EXTRA dag (dankuwel Iberia) kruist ons pad natuurlijk met dat van de Uruguayaanse dief.
Een ruk aan de camera. Ines stond erbij en keek ernaar. Anneleen stond erbij en keek er niet naar. Liesbeth rukte terug, maar de dief rukte harder: een touwtjetrek waarbij de dief het helaas haalde. Het koordje brak (waarom maken ze zo’n dingen niet van staaldraad). De dief huppelde als een hinde tussen de kraampjes weg en koos het hazenpad. Liesbeth liep, zich al hinde wanend, op haar ballerinas de kerel achterna (met sportschoenen was het zeker gelukt), niet denkend aan de kerel die de dag ervoor op de ‘emergencia’ gestorven was bij een overval. Ines staakte de achtervolging en met de woorden ‘Putain, godverdomme!!!’ moest ook Liesbeth het opgeven.
De omgevende kraampjes wisten maar goed waarom ze niet ter hulp waren geschoten: zij vertelden ons dat we blij moesten zijn dat we gezond waren. Het was dus maar goed dat Liesbeth haar sportschoenen niet aanhad, zowel voor de dief als voor Liesbeth zelf.
We bleven geschockt achter, al konden we ook al snel ermee lachen dat dit van alle dagen juist nu en zo gebeurd was. Ines en Anneleen probeerden het vanzich af te zetten door alle (knappe) mannelijke toeristen die met hun fototoestel in de vrije lucht rondliepen, te waarschuwen voor het dreigend gevaar van roof (jammer genoeg voor hen waren er maar 2 zo’n gevallen aan het rondwandelen – Montevideo is nu eenmaal niet zo toeristisch, remember).
Tot zover dus het verlies van de driehonderd euro (en de laatste afscheidsfoto’s en –filmpjes), die we hopen terug te krijgen in de vorm van een schadevergoeding van Iberia.
Natuurlijk hadden we ook een plan B: aangifte doen bij de politie en hopen dat de verzekering zou tussenkomen. Helaas voor ons lag het politiekantoor in de beruchte Oude Stad, waar we plots toch wat last hadden van een onveiligheidgevoel en lichte paranoia. Gelukkig verliep alles super vlot en zaten we algauw weer veilig in onze Holiday Inn aan het zwembad, al zorgde het warme zoute water niet echt voor afkoeling na deze dag vol spanning. Even melden dat Ines de terechte winnaar was van het wedstrijdje handstand.

In het hotel vernamen we dat 55 000 mensen door de sneeuw vastzaten in Madrid. We hoorden van onze collega’s in Zuid Amerika dat ook zij vertraging hadden gehad op hun vluchten; het enige verschil was dat zij wel voor de start van de volgende stage België hadden kunnen bereiken. Wij stuurden dan ook nog de laatste mails rond om die toekomstige stageplaats te verwittigen van onze 2 dagen vertraging.

In de hoop een tweede meer geslaagde filmavond te beleven, lieten we de er-niet-zo-slecht-uitziende kabelman naar onze kamer afzakken om ons beeld wat scherper te stellen. Na het zien van zo’n mooi beeld, vielen de oogjes echter al snel weer toe om te dromen over de thuiskomst. Nu was het echt tijd om naar huis te gaan!

De volgende ochtend stonden we om 9 uur aan de balie vertrekkingsklaar, na ons tweede inpakoffensief, ookal vertrok de vlucht toen zogezegd om twee uur. De bus vertrok een kwartiertje later, terwijl wij uitgewuifd en uitgebeld werden door onze ‘vriendjes’ van het naburige restaurant.
Toch zagen we bij aankomst dat zowat heel het vliegtuig al aan de rij van de incheckbalie stond aan te schuiven, en, wetend dat we nog uren hadden voor onze vlucht vertrok, hebben we ons dan ook op het gemak in het zonnetje gezet (met het motto: als je toch moet wachten, kan je dat beter doen al melanine-producerend: een motto waar we later echter spijt van zouden krijgen omdat we zo als bijna allerlaatsten in de rij belandden - of toch niet…).

Wachtend in de oneindig lange rij, werd ons geduld wederom op de proef gesteld. De rij ging maar heel traag vooruit, zodat volgens onze berekeningen het onmogelijk werd in te checken voor het uur dat de vlucht vertrok. Gelukkig zagen we na een tijdje dat het vertrekuur steeds werd aangepast aan de traagheid van het inchecken, zodat de vlucht uiteindelijk pas om vier uur vertrok.
Tweede spanningselement was dat er steeds meer geruchten bovenkwamen van overbooking. En met ons laatste bruiningsmoment, en onze bijna-laatste plaats in de rij, zagen we het al voor onze ogen gebeuren dat we nog een paar dagen in de Holiday Inn zouden moeten doorbrengen. Weer niet echt sfeermakend nieuws. Vooral voor Anneleen was de spanning echt te snijden.
We zochten wat afleiding met de laptop: eerst in de vertrekhal, uiteindelijk, eens de batterij op was, in de WC’s waar de enige stopcontacten zich bevonden (met behulp van een heel WC-beurtrolsysteem om ons plekje als voorlaatste in de rij toch niet te verliezen).

Uiteindelijk kwamen we net voor het boarden van het vliegtuig toch aan de beurt. Direct werd duidelijk welke complexe Uruguayaanse incheckprocedure voor het trage vorderen van de rij had gezorgd: eerst inchecken, dan de luchthavenbelastingen gaan betalen aan een andere balie, en dan weer terugkomen om plaatsen te krijgen. Het ging echter even mis bij de laatste stap: op het moment dat wij terugkwamen van het belastingsbetalen, verwijderde de incheck-vrouw zich even onder het mom dat ze plaatsen moest gaan zoeken. Aan de balie naast ons hoorden we echter hoe die incheck-dame uitlegde aan de mensen, die net achter ons in de rij stonden, dat er helaas geen plaatsen meer waren voor hen. Er verscheen weer even een donderwolk op ons gezichtje; en we zagen weer heel ons vliegplan in het water vallen.
Onze incheckvrouw kwam echter terug met het ‘goed nieuws’ dat we wel plaatsen hadden, maar dat ze ons niet echt een nummer kon geven. We moesten naar de gate gaan en daar zouden we wel te horen krijgen waar we moesten zitten.
De donderwolk verdween weer even; we spurtten alle controles door en stonden al snel aan de gate met een glimlach op ons gezicht. Tot we onze tickets eventjes nader bekeken en de letters STY zagen staan: het duurde niet lang voor we doorhadden dat dit ‘standby’ betekende. Het glimlachje verdween. De donderwolk maakte haar comeback in de vorm van een zwaar onweer. Zeker toen we bij het laten zien van ons ticket even langs de kant werden geschoven.
Gelukkig had de incheck-vrouw geen ongelijk: er was dan toch een plaatsje voor ons gereserveerd. De incheckdame van de mensen naast ons had jammer genoeg ook gelijk: zij die net achter ons stonden, belandden op de wachtlijst. Een zonnetje verscheen weer boven ons hoofdje, en we beseften dat we een paar uur eerder maar net lang genoeg in dat zonnetje hadden gelegen.
De vlucht verliep rustig met regelmatig een bezoekje van onze Hollandse kindvriendjes, die, terwijl Ines en Liesbeth sliepen, zorgde dat Anneleen toch het nodige entertainment had. Om zes uur ‘s morgens stonden we met beide voetjes in besneeuwd Madrid.

Bij aankomst aan Madrid was het dan richting transferbalie gewezen, want door ons late inchecken in Montevideo had de incheckvrouw ons geen ticketten meer voor de tweede vlucht van 9 uur ‘s morgens naar Brussel kunnen geven.
Helaas voor ons, had die laatste plaats in de incheck rij in Montevideo weer eens zijn gevolgen: de mensen die al een transferticket hadden zaten op de vlucht van negen uur naar Brussel (die uiteindelijk wel verlaat werd naar kwart na twaalf), wij zaten op de vlucht van vier uur. Weer een klap in het gezicht.
We wouden ons zeker niet laten doen en overliepen alle mogelijkheden:
In een dagje Madrid hadden we allemaal geen zin meer, en met onze zomerkleren aan was dat ook maar een fris boeltje geweest. We probeerden dan maar eerst op de vlucht van negen uur te geraken, maar door overbooking was het zelfs niet meer mogelijk op de wachtlijst daarvan te geraken. We liepen alle balies van Iberia af, vulden in de tussentijd dan maar wat klachtformulieren in om onze 600 euro schadevergoeding op te eisen (met alles wat we hadden meegemaakt, hadden we ze nu echt wel verdient) en kwamen zo uiteindelijk toevallig uit bij een Belg met hetzelfde probleem die ons op nog een andere mogelijkheid wees. Om 12 uur vertrok er immers nog een andere vlucht met vrije plaatsen naar Brussel, maar met SN Brussels Airlines, en Iberia zou ons verplicht zijn die te geven.
Iberia was echter niet zo gelukkig met dit voorstel en stuurde ons van de ene balie naar de andere, zodat we uiteindelijk alle hoeken van de luchthaven van Madrid leerden kennen. Deze poging om ons af te schudden faalde echter, en een uurtje voor vertrek hadden we onze tickets van SN in de handen (van pure ontlading kon er zelfs een publiek dansje vanaf).En ook met de baggage zou ‘alles inorde’ zijn volgens Iberia.
Later bleek dat we met onze laatste plaats in de rij misschien nog wel geluk hebben gehad: de vlucht van Iberia om twaalf uur kwart kwam uiteindelijk weer met de nodige vertraging toe, de vlucht van SN verliep vlekkeloos. Van de zes baggages kwam er maar 1 aan, maar na twee dagen met weinig kleren in het koude België overleefd te hebben, werden de overige koffers mooi aan de deur afgezet door SN Brussels.

Na een lange tocht kwamen we dinsdag in de namiddag aan op Brussels Airport, waar we eindelijk eens elkaars ouders (en Rin Tin Tin natuurlijk) zagen waarvan we al zoveel gehoord hadden, maar die we nog nooit gezien hadden.
Iedereen van het gouden trio ging dan zijn eigen weg op: iedereen trok naar zijn eigen huisje en de volgende dag naar zijn eigen stageplaats, waar het harde zwoegen ons al meteen deed terugverlangen naar het Uruguayaans werktempo.

Hierbij eindigt dan ook onze Uruguyaanse 3 maanden(en 2 extra dagen)-lange stage. We willen onze trouwe bloglezertjes bedanken voor hun leuke reacties en hun volhoudingskracht bij het lezen van onze uitgebreide verslagen.
En tot binnekort in leven de lijven in België!

De chicas Belgas die zich nu een beetje Uruguayas voelen.