Watervallen zonder water

De laatste 4 dagen zijn ondertussen ingegaan en het einde komt steeds dichter. Daarmee ook dat we steeds meer genieten van die laatste dagen (en nachten) en de afgelopen weken weer goed gevuld waren met de combinatie werk en plezier.

Zo was er bijvoorbeeld kerstmis, het grote familie-evenement dat we zonder familie maar in elkaars bijzijn en samen met Els doorbrachten. Plichtsbewust als we zijn, begon de 24ste met een voormiddag in het ziekenhuis (iedereen was verbaasd dat we zelfs de 24ste opdaagden) waar een ontspannen sfeertje hing.
De ‘internos’ (stagiairs hier worden zo genoemd) hadden ons uitgenodigd om tegen de middag samen met hen naar de Mercado del Puerto te gaan, blijkbaar the place to be op kerstmis en nieuwjaar. ‘The place to be’ is misschien veel gezegd, want ookal hangt er een unieke sfeer, vanuit alle hoeken kregen we waarschuwingen om toch niet naar daar af te zakken,of als we het wel deden niets waardevol mee te nemen en onze vuilste kleren aan te trekken.
Gerustgesteld door de internos dat we vroeg op de middag gingen gaan en er dus niks te vrezen was, trokken we toch naar de Mercado del Puerto (een overdekte markt vol met restaurantjes en barretjes). Wat eerst rustig leek, liep tegen twee uur vol volk van alle klassen. Dokters van het ziekenhuis passeerden ook even; ‘Gordo’ (1 van de assistenten) dronk er een pintje samen met zijn identieke twseelingsbroer (verwarrend!). Verschillende flesjes Medio y Medio werden gekraakt; en empanadas werden gegeten om de honger te stillen (en de bubbeltjes van de Medio y Medio iets trager te laten inwerken).
Onze omstaanders hadden dit duidelijk niet gedaan, zodat even later de volle Mercado del Puerto vooral bestond uit mensen in zwaar beschonken toestand, die zich lichtjes irritant begonnen te gedragen tegenover onze vrouwelijke groep internos. We besloten dan ook ons uit te voeten te maken, tot we buitenkwamen en zagen dat daar de massa volk pas stond.
De marktpleinen en straten rond de Mercado stonden vol jeugd, al hevig feestend, en met plastieken flessen cider in de hand. Direct ondervonden we ook waarom vuile kleren aangewezen zijn bij een uitstapje naar de Mercado del Puerto op kerstavond. Meer dan in de mond, belandt de cider namelijk op de kleren van de mensen. Er wordt gesmeten met plastiek flessen (en naarmate het dronkenschap van de mensen vordert ook met glazen flessen) en gespoten met drank vanop het plein, maar ook vanaf de talrijke balkonnetjes in de omgevende straten. Verfrissend en sfeervol !

Eens thuis werden de laatste voorbereidingen getroffen voor de reis naar de watervallen van Iguazu, voordat we met zijn drietjes naar het appartement van Els trokken (gewapend met onze kunstmatige kerstboom) om onze kerstmaal-inkopen te doen.
Dicht tegen het sluitingsuur van de supermarkt, raapten razendsnel we in de rekken onze ingrediënten bij elkaar, en omdat alle andere winkels al gesloten waren, werd uit noodzaak in dezelfde rekken ook een kerstkadootje gezocht.
Het werd een gezellige kerstavond met warme geitenkaasjes, (voor het eerst) scampitjes en appelcrumble. De supermarkt-pakjes die onder de kerstboom lagen werden op originele wijze verdeeld. En om twaalf uur werd er vanop het balkon gekeken hoe heel de hemel oplichtte onder het vuurwerk dat over heel de stad werd opgestoken: mooi, maar niet zonder risico. Het vuurwerk bij ons in straat belandde bijna in een naburige appartement.
Ja, op kerstmis wordt hier ook geweldig veel vuurwerk afgestoken, en er werd ons ook verteld dat kerstmis een geweldige uitgaansavond is. Tegen drie uur, gingen we dan ook in de straten en op de ramblas van Montevideo op zoek naar een spetterend feestje, om helaas van een kale tocht terug te keren. Discotheken en bars waren toe, de gemiddelde Uruguayaanse jongere bevond zich op een privé-feestje waar wij als Belgen niets van wisten. Met een drankje in de hand, was het dan in de enigste open barretje wachten geblazen, tot het uur er was om richting busterminal te keren.

Om zes uur smorgens stapten we op de boot-bus naar Buenos Aires, om dan de 18 uur durende bus naar Puerto Iguazu te nemen, vlakbij de watervallen van Iguazu en het drielandenpunt Argentinië-Brazilië-Paraguay.
Het moet niet gezegd worden, dat we het grootste deel van deze busrit al slapend doorbrachten na onze lange kerstnacht. Dit in tegenstelling tot Ines haar buur, die de nacht al flirtend met de steward doorbracht (met succes!).

Om zeven uur ‘s morgens stonden we aan de hostel in Iguazu, waar naast de norse herbergbazin ook zeven uber-schattige puppys (Ines was het niet eens met de uber-schattigheid van de beestjes) ons een goeiemorgen kwamen wensen en ons meldden dat ze niets van onze reservatie afwisten. Gelukkig waren er nog drie bedjes vrij in deze hostel (met zwembad!) en kregen we er nog een snel ontbijtje bovenop die ochtend.
Omdat we maar twee daagjes hadden om zowel de Argentijnse als de Braziliaanse kant van de watervallen te bezoeken, stapten we op de eerste bus richting het natuurpark (weliswaar na een lange zoektocht naar vers fruit en brood).

We begonnen met de Argentijnse kant en slaagden erin in 1 dag alle wandelingen af te leggen ,de treintochten en boottochten te doen, en zelfs een duikje te nemen onder een watervalletje samen met een Hollands duo.
Zoals we al van vele mensen gehoord hadden, waren de watervallen prachtig, in het bijzonder de ‘Garganta del diablo’ (keel van de duivel); en kunnen vele foto’s nog geen beeld geven hoe het is om daar te staan. De vele andere toeristen die je omringen in dit groot pretpark, vergeet je even als je daar staat. Het boottochtje onder de watervallen geeft je een idee met wat voor kracht het water naar beneden stort.

Voor het eerst na de Argentijnse pampa’s en de Uruguayaanse vlaktes, kwamen we in regenwoudgebied vol exotisch leven: spinnen, slangen, leguanen, hagedissen, alligators, gieren, toekans, coaties, aapjes… Wie zoekt, die vindt (wij hebben ze wel niet allemaal gevonden). In de Lonely Planet staan waarschuwingen wat te doen moest een puma uw pad kruisen; op een bord staan waarschuwingen geen eten aan de dieren te tonen omdat deze dan agressief worden. Er stond nergens echter iets vermeld hoe je de rode uitslag kan mijden die ‘s avonds van de benen van Anneleen en Liesbeth stond af te lezen.
Samen met het tropische landschap, voelden we voor het eerst ook tropische temperaturen, die gepaard gingen met de nodige liters zweetproductie. Er werd dan ook hevig verlangd naar een frisse douche.

Terug in de hostel na een intensieve dag, kregen we te horen dat er geen watertoevoer meer was en dat dus vriendelijk verzocht werd niet te douchen of af te wassen om de waterreserves te sparen. Hoe ironisch: geen water bij de watervallen van Iguazu. We doken dan maar in het troebele zwoele water van het zwembad, en als troost kwam de hostelbarman ons pintje zelfs tot aan de rand van de zwemkom brengen. Als afsluiting van de dag, nog een fris slaatje (bereid in een hete keuken) en een gesprekje met twee zatte hostelgenootjes, om dan vroeg het bedje in te duiken zodat we morgen fris naar de hete Braziliaanse kant van de watervallen konden trekken.

Na een van onze lichtste paspoortcontroles, zetten we de volgende ochtend voor het eerst voet in Brazilië: ander land, ander geld en vooral een andere taal waar wij geen jota van verstaan. Plots dringt het tot ons door hoe handig het is de taal te kennen in het land van verblijf.
Bij aankomst aan het park zelf, schrikt de lange wachtrij van toeristen ons af (jawel, een beetje hetzelde pretparkgevoel als aan de Argentijnse kant) zodat we besluiten eerst het nabijgelegen vogelpark te doen. Het vogelpark, waar we naast massa’s papegaaien ook toekans zagen: prachtige vogels en relatief tam (zelfs aanraakbaar, al kwam Ines haar vinger wel in de bek van de toekan terecht).
Tam zijn ze dan misschien wel, zindelijk niet: dat kon Anneleen ondervinden toen er plots een kadootje uit de lucht kwam vallen. Anaconda’s, mini-alligators en vlindertjes maakten het vogelpark compleet.

Bij terugkeer naar het park ,was de wachtrij maar minimaal geslonken en hadden we dus geen andere keus dan aan te schuiven. Gelukkig was, ondanks dat je alles op twee uur kan bezoeken, het weer eens de moeite waart. Een korte wandeling, met een mooi overzicht van alle watervallen, bruggetjes die tot in het water lopen en liften die je naar mooie uitzichten brengen.

Na een preventief vroeg avondmaal, kropen we dan weer de bus op voor onze tweede 24-urenlange tocht op 4 dagen tijd. Iedereen lag alweer snel met de oogjes toe. In Buenos Aires werden de laatste Argentijnse pesos opgedaan in de supermarkt (jammer dat de nootjes op het laatste moment toch nog achtergelaten moesten worden in de winkel) en namen we voor het laatst afscheid van Buenos Aires. De boottocht verliep vlotjes, deze keer zonder overgevende mede-passagiers zoals bij de terugkomst van Patagonië.

Maandag stonden we dus weer op de spoed voor onze wekelijkse wacht, niet beseffend dat het onze laatste wacht zou zijn (onlangs maakte de prof spontaan van onze laatse wachtdag een vakantiedag). Wel een mooie afsluiter: Anneleen deed haar eerste parencenthese, Fernando gaf in een lesje nog wat wijsheden over traumageneeskunde mee(alles kunnen we nu ook nalezen in zijn duizenden paginia’s dikke boek over trauma dat hij kado gaf) en Liesbeth mocht nog een laatste keer helpen bij een spoedoperatie (en zelfs coaguleren).
Omdat Fernando vanaf 1 januari twee weken op vakantie is, gingen onze laatste dagen samen met hem in en was het dus ook tijd voor de gevreesde evaluatie. We overdonderden hem in zijn kamertje met al het papierwerk dat in België hiervoor nodig is, waarop hij besloot het thuis op zijn gemak in te vullen. Op het lange evaluatiegesprek zelf, sprak hij alleen vol lof over de hele ervaring en uitwisseling. Zelfs bij lange navraag kregen we er geen puntje van commentaar uit. En we voelden ons dan ook wel gelukkig dat ondanks ons uitgebreid reizen, ook onze uitgebreide werkdagen niet onopgemerkt gebleven waren. Wijzelf hebben trouwens ook alleen maar lof voor onze super tutor!
Als afsluiting van de wacht, was er nog het wachtfeestje in een leuke bar in Pocitos, met uit het vuistje de lekkerste pizza’s tot nu toe. Onze internos waren er ook weer bij en assistent Andres verdiepte zich na enkele biertjes in gesprekken over illegale muzieksites, geldzaken en de geweldigheid van Punta del Este.

Dinsdag was er dan na een voormiddag operatie volgen en het inorde brengen van onze afscheidskadootjes voor Fernando, al het volgende event. Fernando had ons bij wijze van afscheid uitgenodigd voor een ‘asado’ bij hem thuis, samen met Joaquin, onze andere prof.
Uitgedost in onze beste kleertjes, met een (uit straatbloemen zelf samengesteld) boeket in de ene hand en een fotokader, kaartje en merci-doosje in de andere hand, trokken we dan ook naar zijn huisje. Huisje is het juiste woord, want voor een belangrijke prof te zijn, was zijn thuisbasis maar een kleine (daarom niet minder gezellige) woonst om met een heel gezin van vier te leven.
Zijn twee dochters (inclusief vriendjes) en Joaquin met vriendin vergezelden ons. Fernando stond in zwemshort en T-shirt achter de asado, waar, buiten het klassieke vlees, deze keer voor de vegetariërs ook een hele vis op lag.
En niet alleen het eten was overdadig (aperitiefhapjes, paprika’s met kaas, worstjes, slaatjes, vis, vlees, ijs, fruitsla… nog nooit aten we zo veel op een asado, en ook de wijn was deze keer van veel hogere kwaliteit dan onze gewoonlijke Don Pascual). Ook Fernando’s kadootjes waren weer overdadig (cd’s en dvd’s, in de hoop dat we een beetje Uruguayaanse cultuur meenemen naar België – de evaluatiepapieren zouden we pas op het einde van de stage kado krijgen).
Helemaal verrast waren we toen bleek dat hij de verjaardag van Liesbeth niet uit het oog was verloren en om 12 uur er ook nog een taart met kaarsjes op tafel kwam staan, samen met ook nog wat knallende champagne.
Tegen twee uur liep de avond op zijn einde, en konden we besluiten dat we helemaal fan zijn van Fernando! En dat alle mensen die nog naar Uruguay mogen komen dikke gelukzakken zijn!

Joaquin zette ons persoonlijk aan de deur af, met de woorden dat nudat Fernando wegging we vrijdag, maandag en dinsdag niet naar het zieknhuis moeten komen. Dinsdag na nieuwjaar wass het immers driekoningen (wat hier gevierd wordt als sinterklaas en ineens ook een nationale feestdag is) , waardoor alle Uruguayanen van het weekend na nieuwjaar direct een heel lang verlengd weekend maken. De Belgische stage, met hoger werktempo, indachtig namen we dan maar het aanbod aan om dit laatste weekendje nog eens extra lang te genieten van Uruguay, zijn zon, zijn stranden en zijn golven.
Ookal was het al laat, toch werd er eens thuis nog hevig nagekaart over de prachtige avond (en over hoe we die plotse vrije dagen gingen invullen) voor we richting bedje gingen.

Woensdag, 31 december, laatste dag van 2008. En wij weer plichtbewust naar het ziekenhuis. Alleen Ines kwam iets later aan na onze laatste dure was te zijn gaan afhalen (en dat was dan ook de eerste keer dat we opgelicht werden door Uruguayanen).
Na een korte operatie was er de nieuwjaarsdrink van de hele afdeling chirurgie in een klein zaaltje boven de patiëntenzalen. Om tien uur smorgens werd er al hevig Medio y Medio geschonken, en verdwenen zwaar belegde boterhammen achter de kiezen. Fernando kwam ook nog even hallo zeggen in het ziekenhuis, om dan vervolgens definitief dag te zeggen toen hij ons aan ons appartementje afzette. Geen traantjes, maar wel een warm afscheid.

Na de twee vorige feestavonden, kropen we dan een namiddagje onder de wol om de zware nieuwjaarsnacht aan te kunnen: om half acht de bus nemen naar Punta del Este, om om acht uur smorgens de bus terug te nemen, in de hoop zo een dure overnachting in Punta del Este uit te sparen.

Toen we tegen tien uur in Punta del Este aankwamen (na een busrit met gelukkig zitplaatsen, ondanks de gereseveerde staanplaatsen), dronken we ons wat in met een dubbele koffie en cola, zochten we hopeloos naar de naam van de gelovige ziel die naast Homer Simpson woont (Ned Flanders), keken we jaloers de pizza van onze buurvrouwen aan, zochten we een goedkope fles champagne in een hostel (in een restaurant betaal je voor een Dom Perignon hier immers zo’n 250 euro - al laat een klunzige ober af en toe wel eens een flesje de grond opgaan) en zakten we dan af naar het strand. Els en Sofie, die ook in Punta del Este waren, vervoegden ons pas later, door wat probleempjes bij het vinden van een betaalbare eettent (zij zaten om 12 uur op restaurant te wachten op een mini-portie vis).
Rond twaalf uur begon iedereen zijn eigen vuurwerk af te schieten, een geweldig spektakel dat jammer genoeg niet op foto vast te leggen is. Iedereen telde op zijn eigen moment af, de kurken van de champagne (inclusief de onze) vlogen op totaal andere momenten de lucht in en dit alles begeleid door de muziek die uit de auto’s op straat klonk.
Waar wij stonden barstte er spontaan een strandfeestje uit: door enkele boxen galmden enkele klassiekers, alle schoenen gingen uit en iedereen begon hevig mee te wiegen op het ritme van de muziek terwijl het vuurwerk langs alle kanten bleef verder knallen. Nieuwjaar vieren op het strand, zeker voor herhaling vatbaar!

In heel die menigte kwamen we toevallig wel een student vanuit Montevideo tegen. Met Els en Sofie afspreken bleek dan weer moeilijker: pas tegen twee uur liepen we ze tegemoet in de haven. Na een midnight snack (frietjes met champagne…een aanrader) trokken we naar de hippe SOHO bar, waar we door ons buitenlands zijn gratis binnengeraakte en gratis dronken. Dit in tegenstelling tot alle ooh zo leuke discotheken van Punta del Este waar je zowieso 100 dollar alleen aan inkom kwijt bent. Al zorgt die geldbarriere er wel voor dat het plakkerige type mannen die een gemiddelde SOHO bar bezetten, aan de deur blijven staan.
Na eerst ons uitgeleef te hebben op de eerste echte elektro-beats in de SOHO, belandden we uiteindelijk weer op het strandfeestje waar we meteen ook de zon zagen opkomen. Met een theetje en ne warme choco sloten we niet alleen het lokale café maar ook de nacht af en stapten we, na het oefenen van onze gelaatsspieren, de bus van 8 uur op. Om tien uur lagen we met een glimlach op het gelaat in ons bedje.

En 1 januari kunnen we dan ook samenvatten als slapen en slaperig wezen. Liesbeth lag zelfs tot zes uur ‘s avonds te snoezen; een persoonlijk record. En het leek wel of heel Montevideo het maar rustig aan deed: elke winkel gesloten, geen levend wezen op straat. En Fernando ons maar wijsmaken dat 1 januari een werkdag is in Uruguay; en wij ons maar schuldig voelen dat we niet op zouden dagen.

En zo is er dus een nieuw jaar begonnen! Gelukkig nieuwjaar bloglezertjes ! En de drie kussen die bij deze wensen horen houden we voor binnekort als we met onze voetjes weer op het belgenland staan !

Anneleen, Liesbeth en Ines