De grote oversteek

Na een druk weekend geraken we weer even aan een toetsenbord om het langverwachte Buenos Aires verhaal op het wereldwijde web te plaatsen..

Met aarzeling in de ogen van Fernando, kregen we groen licht om van zaterdag wederom een vrije dag te maken, met als plan ons aan de grote oversteek naar de andere kant van de Rio de Plata te wagen (waar toevallig ook Buenos Aires ligt). En deze grote rivieroversteek dient zoals verwacht per boot worden gedaan, al gingen wij voor de goedkopere bus-naar-colonia-en-dan-pas-boot-trip (waarvan dan achteraf ook bleek waarom deze net zo goedkoop is: 3 uur varen werden 6 uur bussen-en-varen).
Het was trouwens ook nog een licht gehaast om tijdig aan de vertrekpost te geraken. De kalme vrijdagen die normaal rond 12 uur hun einde kennen, werden die vrijdag plots wat drukker en interessanter door een patient met een impressionant uitpuilende Goiter: wat allemaal goed en wel was, moest het niet zijn dat wij onze bus tegen twee uur gepland hadden.
Met dat gehaast zagen we dan ook over het hoofd dat een mens moet eten, wat voor een vreetaanval naar boelemische normen zorgde op de ‘buquebus’-boot. Nootjes en mislukte broodjes werden met veel zin opgegeten tijdens Zaki- en andere woordspelletjes.

Voor we het wisten waren we in Buenos Aires waar we een viersterrenonthaal kregen van de Buenos-Aires-chicas (en dat niet alleen door de gastvrijheid waarmee we ontvangen werden maar ook door de luxueuze uitstraling van hun appartement).
Van hun stekje rushten we dan met Martien per taxi naar de andere kant van Buenos Aires om de plaatsen van onze zondagse voetbalmatch alvast vast te leggen (en rushen is het juiste word voor de onverantwoorde manier waarop taxichauffeurs hier door 16 vakken-brede straten scheuren). Veel te laat en lichtjes misselijk kwamen we dan ook in het restaurant aan waar Julie, haar ouders en Sophie ons met een cocktail in de ene hand en een vuist in de andere stonden op te wachten. Ze hadden immers moeten knokken om tijdens onze uurtjes racen door de stad de gereserveerde plaatsen in het trendy restaurantje op onze naam te houden. Waarvoor dank, want het eten was zeker een klein gevechtje waart!

Na onze tweede schrokaanval van de dag, was het dan ook tijd om al dat eten met wat drinken door te spoelen en richting het jeugdige en sfeervolle Palermo te trekken om de talrijke hippe bars af te schuimen. Jammer genoeg werd het eten niet alleen met drinken maar ook met een fikse regenbui doorgespoeld, die direct ook de start aankondigde van een weekendje koud winderig weer in Buenos Aires (weer waar wij en onze meegenomen kleding helaas niet op voorbereid waren - vooral als je bedenkt wat voor een effect veel wind op rokjes kan hebben, hé Liesbeth).

Ook de volgende dag voelden we dat onze rokjes en shortjes niet aan dit weekend besteed waren, al maakten het gezellige Buenos Aires en de verrassende en warme aanwezigheid van Dorien, Anneleen en Greet veel goed. Maandagmorgen in een poging om uit te slapen stonden deze laatste drie meisjes tot grote verrassing van iedereen plots aan de deur te bellen (al was het eigenlijk de portier die belde, en niet 1 keer maar vier keer) zodat ons city-trip groepje plots uit elf mensen bestond. Een massa volk dus die Martien, Sofie en Julie gelukkig in goede banen door hun 2-dagen-korte city tour wisten te leidden.

Alle wijken van Buenos Aires kregen een bezoekje van bijna een dozijn Belgen:
Het microcentrum met zijn Plaza de Mayo waar de balkonscene met Evita Peron ooit plaatsvond.
Het toeristische maar o zo pitorreske La Boca waar tangodansers en kraampjes de straten sieren, en waar in elk restaurant een tangodanser wel je hand vraagt (tegen de nodige betaling uiteraard). Hetzelfde La Boca van de La Boca Juniors, thuisploeg van Maradona, waarvan we zondag een voetbalmatch zagen.
De Ricoleta-buurt waar Evita Peron haar laatste rust vindt in een doods maar groots kerkhof tussen de andere bekende Argentijnse doden.
Het levendige maar ook weer zooo toeristische San Telmo, waar de shoppers onder ons hun hartje konden opdoen aan de talrijke kraampjes, en de cultuurliefhebbers getuige konden zijn van live-uitvoeringen van klassieke sprookjes of live-performances van alternatieve bandjes (uiteraard weer allemaal tegen de nodige betaling).

In een poging onze bussen al te reserveren voor onze reis naar Patagonië, trokken wij met ons drietjes er even alleen op uit naar de busterminal. Het reserveren had echter geen succes, wel kwamen we op onze weg Puerto Madero tegen: de vroegere ruige dokken van Buenos Aires die nu uitgegroeid zijn tot de hippe sjieke restaurantbuurt. En toevallig die nacht waren de dokken nog actiever dan ooit met de ‘Noche del museo’ die plaatsvond : oude schepen die gratis bezocht konden worden, mensen omhuld door plastiek zakken die moderne dans brachten, theaterstukken en diavoorstellingen die in openlucht werden gespeeld en ‘s avonds een grote afsluitende fiesta waarvoor wij op het laatste nippertje echter afhaakten wegens de koude.
In de plaats daarvan werd het een Europees avondje met eerst een Italiaans pasta-etentje en daarna een Iers-pub-bezoekje. De rode wijn en de vermoeidheid zorgde ervoor dat we tegen het einde van de avond allen vrolijk door de straten huppelden (en wauwelden, hé Ines) en zo de koude vergaten. Eens we de avond wouden aflsuiten, was het koudegevoel echter weer daar wanneer het ellenlang duurde om een taxi vast te krijgen. Algauw werd het een Peking Express-achtige bedoening waarbij elk drietal met zijn eigen strategie een straathoek inpalmde om een taxi te bemachtigen, met hilarische taferelen tot gevolg. Het Montevideo-groepje kwam helaas als verliezer uit de bus.

Als er twee dingen zijn waarvoor Argentijnen leven, is het hun tango en hun voetbal. Nudat de tango al van ons lijstje was geschrapt, restte ons nog alleen de uitgekozen voetbalmatch La Boca Junior – Velez. Via een hostel (later bleek echter via illegale ticketverkoop) hadden we tickets kunnen bemachtigen voor deze wedstrijd waar normaal alleen leden kaarten voor kunnen kopen. De prijs die op het kaartje gedrukt stond was dan ook 10 keer goedkoper dan de prijs die ons voorgeschoteld werd (jawel, want in Buenos Aires gaat alles...mits de nodige betaling). De uren van de voetbalmatch waren ook iets anders dan de voorgeschotelde uren in de hostel: van de match die van 4 tot 6 uur zou duren, bleek de aftrap pas om half zes te zijn. En met de laatste boot richting Montevideo om half acht die we niet konden missen, zorgde dit er meteen voor dat we maar van 1 helft konden genieten.
Vermits het vertrek met de bus naar het stadion al om twee uur was, hebben we dan ook urenlang zitten wachten op de start van de match op onze krappe staanplaatsen. Deze krappe staanplaatsen bevonden zich echter in de schaduw en tevens in een ‘tochtgat’ zodat we jawel weer kippenvel kregen. Toegegeven, eerst waren we een beetje jaloers op zij die een zonovergoten staanplaats hadden kunnen bemachtigen, al verdween die jaloezie snel toen we zagen hoe deze supporters door het neervallende gespuw van de boven ons zittende tegenstanders verfrist werden. En het beste hebben we nog gemist, want later kregen we nog te horen van Martien dat in de tweede helft er nog geurineer aan te pas kwam ook. We waren dus best tevreden met onze plaatsjes, dicht tegen de La Boca supporters die er niet verlegen om waren hun blauwe La Boca-trui af te staan aan de bevriezende Belgen.
Toen de match dan eindelijk bezig was, hebben we dan ook tenvolle genoten van de 45 minuten die we konden meemaken (aan een tarief van 1 euro per minuut). Er was geduw en getrek, geroep en gezang, chearleaders en mascottes, tromgeroffel en voetgestamp, en niet te vergeten een lichtjes partijdige scheidsrechter (die zich wat liet afschrikken door de hevige thuissupporters). De sfeer was op en top, en we leefden ons dan ook helemaal in. Anneleen overtrof dan ook alle omstaande Argentijnen, tot grote verbazing van diezelfden die niet goed wisten hoe ze moesten reageren op onze Vlaamse aanmoedigingen. De spanning liep nog meer op toen de tegenpartij scoorde; een goal van La Boca kregen we jammer genoeg niet te zien (later werd het nog 2-3 voor Velez, maar helaas vielen de 4 andere goalen in de tweede helft…que pena!).
Na 45 minuten entertainment begon dan de race naar de bootterminal. We klommen letterlijk over alle supporters naar de uitgang (nog nooit raakten zoveel Argentijnen ons tegelijk aan), spurtten naar de bus om onze zakken te halen en kropen in een taxi die naar gewoonte door de straten van Buenos Aires scheurde. Het werd weer een race à la Peking Express, maar tien minuten voor vertrek zaten we gelukkig in een warm deken gehuld richting ‘thuis’ en evalueerden we ons reisje.

Op enkele dagen kunnen we toch zeggen dat ookal liggen Montevideo en Buenos Aires op enkele uren van elkaar, de verschillen duidelijk zijn. Buenos Aires is grootser, heeft imposantere gebouwen, mooiere binken, veel gezellige barretjes en is enorm levendig, maar heeft langs de andere kant ook onvoorstelbaar veel toeristen. De maté is veel minder vertegenwoordigd in het straatbeeld, en terwijl je in Uruguay zo snel mogelijk van je kleingeld af wilt, is het in Buenos Aires een kostbaar bezit (op de bus aanvaarden ze alleen kleingeld, maar niemand is bereid je geld te wisselen in kleingeld). En al beviel Buenos Aires ons enorm en zijn we Martien, Sofie en Julie enorm dankbaar voor hun ontvangst, toch waren we blij op het einde van het weekendje weer in onze rustige en strandrijke thuishaven toe te komen.
Op het einde van onze reisevaluatie werd ook besloten dat, na het zien van de mooie nieuwe outfits van de medereizigers, we ons zeker ook eens op het shoppen gaan storten, en niet alleen om warme kleren te kopen voor onze reis naar Patagonië.


De week die volgde op Buenos Aires was niet alleen de week van de post-citytrip-uitputting, maar ook de week van de beestjes!

Ten eerste: beestjes in het OK.
Na tien keer een galblaasverwijdeirng te zien, was er deze keer een speciaaltje bij: een galwegobstructie, ditmaal niet door een steen, maar door een Ascaris-Lumbricoides-worm. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat de worm ten tijde van de operatie een ander woonstje gevonden had en de operatie weer zijn gewone verloop aannam.
Dan maar hopen op meer geluk bij de Echinoccocuscyste die dezelfde week op de planning stond. En jawel, moeder en kleintjes toonden zich uitvoerig aan ons en waren zelfs niet schrikkig om zich van hun beste kant te laten zien voor onze camera. Bij gebrek aan beter materiaal, werden de cystes volledig uitgelepeld met een soeplepel. Met veel voorzichtigheid, want smossen van een enkel parasietje kan zware gevolgen hebben. De eierstokken werden er daarna ook maar uitgehaald, omdat ‘vrouwen met eierstokken toch maar insoportable zijn’ (jawel, we hebben een Spaans mopje begrepen, al ging het wel om een Spaans feministisch mopje).

Ten tweede: beestjes op spoed.
Hiermee verwijzen we niet alleen naar de talrijke luizen en vlooien die op de gemiddelde Maciel-bezoeker zitten, maar ook naar de ongevallen met beestjes. Zo was er deze week de boer die zich in Pamplona waande en de frontale botsing met zijn koe moeilijk verteerde.

Ten derde: beestjes op het bord.
Niet alleen de boer, maar ook Ines en Anneleen verteerden hun portie koe met moeite. Donderdagavond was er immers een bezoekje aan DE ‘Mercado del Puerto’, DE plaats om vlees te eten. De normale weekportie vlees kwam op 1 avond in het verteringssysteem terecht. De Belgische beleefdheidsregel om ‘je bord leeg te eten’ had misschien beter niet van kracht geweest.

Ten vierde: huisbeestjes.
En jawel, we zijn niet alleen op ons appartementje. Naast de motten die zich elke dag meer en meer vermenigvuldigen en blijkbaar fan zijn van onze corn flakes, hebben we ook nieuw (voorlopig ongekend) gezelschap in ons bed. ‘Something is alive’ in onze matras en zorgt ervoor dat we ‘s nachts krabbend wakker worden. Na de verhalen over schurft in Buenos Aires, slaat onze verbeelding natuurlijk op hol, en krijgt het wasmachine het dan ook al enkele dagen zwaar te verduren.

Ten vijfde: dierentuinbeestjes.
Na een operatiedag die vroeger dan verwacht gedaan was, besloten we eens wat stranden verderop te verkennen, namelijk Playa Buceo en Playa Malvin. Deze tocht bleek vol verrassingen, want niet alleen kwamen we een watersport-club tegen (waar we een nummer van een windsurfleraar meekregen), maar ook bemerkten we dat de zoo van Montevideo gratis open was die dag. Die beestjes moesten gezien worden in onze beestenweek. Alleen bleek het niet alleen voor de kassiersters een rustdagje te zijn, maar ook voor de dieren. De wilde dieren kwamen tam voor, en de tamme dieren sliepen. Enkel het geknisper van onze popcorn kon hun aandacht even trekken.
Na de wandeling bij de verschillende kooien kwamen we bij enkele vervormende spiegels terecht waarbij de ene ons lange giraffenbeentjes gaf en de andere eerder olifantenpoten. Hierop kwam natuurlijk weer de eeuwige twijfel de kop opsteken of onze al 6 wekenlange verandering van eetgewoonte ook een effect heeft gehad op ons gewicht. Omdat we elkaar niet eerlijk durfden zeggen of we verdikt zijn, moest de weegschaal in de supermarkt dan maar het bewijs leveren. En gelukkig leverde die weegschaal het bewijs dat we heerlijk verder mogen doen. Al ligt er nu een nieuw gevaar op de loer: die van de heerlijke Dulche de Leche, die we altijd in de supermarkt hebben kunnen weerstaan, en waarvan we nu een grote pot cado gekregen van Fernando: volgens de calorietabellen een beduidend gevaar.

Verder was de week vooral een uitgeputtende week (oploskoffie moest redding brengen). Het reisje naar Buenos Aires, met het late slapengaan en het vroege opstaan, zinderde nog een paar dagen na en de vermoeidheid begon bij iedereen tekens na te laten.
Liesbeth slaagde er niet meer in ribben op een RX te herkennen, en beweerde dat schildpadden levend geboren werden.
Ines stelde het dringende sporten toch maar weer een weekje uit.
En Anneleen hield het bij halve afleveringen Desperate Housewives.
De kook- en winkeltaken werden verdeeld in de hoop zo wat tijd te besparen, de kuistaken bleven als enige oningevuld. Nog even en we zijn de verpersoonlijking van de ‘Desperate Housewives’. Even melden trouwens dat de vervolgseizoenen van Desperate Housewives ondertussen gespot zijn in de videotheek en dat dvd’s dus niet meer dienen opgestuurd te worden tegen kerstmis.

Met onze uitgeputte gezichtjes maakten we nog meer als anders de indruk de ‘grote toeristen’ te zijn, al durven we nu ook al eens repliceren als ze ons melden dat we met het vorderen van de week ook steeds een tint bruiner worden. Ines haar ‘Beetje jaloers?’ en Anneleen haar ‘Maar wij studeren gewoon op onze patio!’ waren dan ook meer als geslaagd.
Ondertussen hebben we ook Jennifer (de dokter die ons het appartement verhuurt) in levende lijve leren kennen. Een toffe madam die ons wist te zeggen dat onze proffen toch wel lichtjes in de wolken zijn van ons en beseffen dat we niet dom zijn (oef, want onze indruk laat toch wat anders na). Ze overtuigde ons dat we onze proffen echt als vrienden mogen zien en aanspreken, en ons dus niet moeten schamen om een zaterdag vrij te vragen. Een mooi vooruitzicht om onze tweede helft stage aan te vatten.

Ineske viteske, Liesbeth dolle pret, Anneleen fopspeen