Afscheid!

Jawel… het moment was eindelijk zover gekomen. We hadden er met veel vrees op zitten wachten en nu was het tijdstip daar: het moment waarop de buren door hadden dat hun plots vertraagde internetverbinding wel eens aan de pas ingetrokken buren en hun wall-surfen kon liggen, het moment waarop de buren beslisten om toch hun network met een paswoord te beveiligen en het dan ook ironisch ‘youwish’ te noemen. Kortom: afscheid van onze draadloze internetverbinding. Onze bereikbaarheid is dan ook de laatste week exponentieel gekelderd en vandaar nu dus ook de vertraagde verslagen op de blog en op facebook.

Even inpikken waar we vorige keer gebleven zijn, namelijk donderdag 6 november. Een kalm dagje waarop we besloten een paar uurtjes eerder door te gaan om ons ‘in de boeken te smijten’. Eerder die week had Fernando, in zijn professor-zijn, immers het geweldige idee gekregen om de drie belgen eens aan een speciaal voor hun ontworpen examen te onderwerpen om hun basiskennis van de chirurgie eens aan de Uruguayaanse normen te toetsen. Een uitgebreid handboek in cd-rom-vorm werd ons in de handen gestopt om ons goed te kunnen voorbereiden; de datum van het examen bleef echter in het duister.
Het namiddagje leren draaide echter uit op een eerste duikje in de Uruguayaanse zee (en dan ook direct het meest vervuilde stukje van de zee bleek later) en op een avondje gezellig, uitgebreid en vooral lekker koken met Judith en Saidja. Maar ook José was van de partij, de lokale elektricien, die na ons weekje douchen met koud water, ons water weer aan de kook kreeg (weliswaar pas na meerdere uren de boiler uiteen te halen om dan te ontdekken dat het stopcontact het probleem was, ironisch dat een elektricien niet eerst daaraan denkt).

Vrijdag ging de ‘leerrijke trend’ verder. Een voormiddagje les over intra-intestinale drugsmokkel (of voor de kenners: over de body packers, de body stuffers en de body pushers) en daarna een namiddagje strandobservatie van de verschillende kite-technieken. De ideale afronder van de dag was dan ook een ontspannend feestje van de faculteit Geneeskunde, weliswaar pas na een powernap van enkele uurtjes om de ochtendshift van zaterdag toch wat aan te kunnen. Het werd een geweldig feestje in een louche buurt, maar in een sjieke zaal. Met spotgoedkope cocktails, maar met weer cumbia met overmate. Gelukkig werden de heupen met tijd en stond wat rust gegund door de cumbiaklassiekers eens af te wisselen met een polonaise, een Macarena of wat Europese danshits. De security-guys konden eerst niet lachen met de slashen van Saidja, maar met wat Belgische overtuigingskracht en drama kon uiteindelijk iedereen van het feestje meegenieten tot in de veel te vroege uurtjes.

Niet verwonderlijk dus dat zaterdag het opstaan maar pijnlijk aanvoelde, de zaalronde moeilijk verliep en de busrit naar Colonia vooral in diepslapende toestand plaatsvond. Gelukkig waren we dan ook wanneer we aankwamen in onze cosy jeugdherberg, een restaurantje vonden met een uitzicht om van te dromen (maar een portie mosselen om van te sterven van de honger), en we vroeg ons bedje in konden kruipen om verder te mijmeren over de eerste indrukken van Colonia. Het historische stadje met kasseien baantjes, rondcruisende oldtimers en golfkarretjes, en met wat verbeelding: zicht op Buenos Aires. Ines bracht haar dromen echter al joggend door, met lichte spijt dat ze de Nike 10 km in Montevideo had moeten annuleren voor het tripje naar Colonia. Anneleen haar gedachten gingen dan weer naar de Stef-look-a-like die de receptie van de jeugdherberg bediende, maar haar alleen maar liet verlangen naar haar echte Stef.

Tijdens de tweede dag Colonia was dan het uur aangebroken waarop Liesbeth haar angst moest overwinnen waarvan ze zelf niet meer wist dat ze bestond: paardrijden. Met veel moeite en met wat aandringen hadden we de jeugdherbergier zover gekregen om voor ons drieën alleen toch 1 van zijn fameuze paardrijtochten te laten doorgaan. Hij mobilizeerde daarop zijn zoon, de advocaat, als onze gids om met de auto naar het afgelegen platteland te rijden waar enkele wilde hengsten (maar gelukkig ook enkele tamme merries) ons stonden op te wachten. Vanuit het heuvelachtige landschap (vol met papegaaien, fazanten ,maar nog het meest impressionant vol met wilde paarden) trokken we dan geleidelijk aan richting strand, waar de eerste drafpasjes tot stand kwamen (tot groot jolijt van Anneleen en Ines, tot iets minder jolijt van Liesbeth die nog steeds geen vertrouwen had in het hele paardgebeuren). Huiswaarts zat het tempo er dan ook goed in al waren er veel stampjes voor nodig om de paarden in actie te krijgen. Ines haar ‘Luna’ nam het voortouw, grote Anneleen haar kleine paard huppelde erachteraan en Liesbeth haar ‘Estrella’ slaagde er uiteindelijk toch in haar vertrouwen te winnen. De gids had iets minder gelukkig met zijn tam paardje dat een ‘bad-walking’ day had en nog meer stampjes nodig had om een voetje te verzetten.
De aankomst was dan ook met groot gallop, al had het niet veel gescholen dat de aankomst met groot ambulancegeloei was geweest, hé Ines. Misschien de volgende keer toch eerst de techniek van het galloperen eens bestuderen voor we de snelheid opdrijven. En stretchen na het paardrijden! (dan hoeven we de drie volgende dagen niet als ‘gauchos’ rond te lopen).
Achteraan in het oldtimer-jeepje trokken we weer de oude stad in waar we de volledige toeristische wandeling deden, om daarna het beste ijsje ooit te eten om de 2u30 durende busrit richting ‘thuis’ weer te kunnen overleven. Colonia was een stadje naar ons hart!

Op terug naar de werkweek, waar de dokters aan onze moe-uitziende oogjes zagen dat we weer veel te veel op vakantie geweest waren en ons iets minder op het aankomende ‘examen’ gefocust hadden, met de nodige commentaar als gevolg.
Dinsdag en woensdag was het dan ook na de werkuren vooral met de neus in de boeken zitten, omdat het examen toch iets serieuzer bleek te zijn dan we oorspronkelijk dachten en heel het ziekenhuis ondertussen al meer op de hoogte was van de test dan wij.
Maar omdat het nu eenmaal onmogelijk is een honderdenbladzijde dik Engels handboek op enkele dagen onder de knie te krijgen, kwamen we donderdag maar met bange hartjes aan op de plaats van de ramp. De ‘basisvragen’ bleken helemaal niet zo basis te zijn, de onderwerpen juist die die we overgeslagen hadden, en de subtiele woordjes in de multiple choice vragen toch niet zo besteed aan ons ‘basis-Spaans’. Kortom allemaal redenen om van dit veelbesproken examen een kleine ‘catastrofe’ te maken. Fernando stelde ons gerust dat er nog andere examens zouden volgen om ons verder te bewijzen en dat hij van ons geweldige dokters zou maken. Bye bye lange weekendjes.
Om van het hele examen-gebeuren te bekomen, hadden we dan natuurlijk een uitgebreid namiddagje ontspanning verdiend, samen met onze gynaeco-collega’s Els en Sofie. Super gezellig om wat ervaringen uit te wisselen en van het zonnetje te genieten (al hebben Anneleen en Ines met hun verbrande beentjes nog iets te lang kunnen nagenieten van de felle zon), als we de rare Portugese wapensmokkelaar even buiten overweging laten.

Verder telde de week natuurlijk weer de nodige werk-belevenissen en –anekdootjes.
Zo zagen we maandag een man op spoed die met het verhaal kwam dat hij op zijn wc-borstel gevallen was. Best geloofwaardig moest het nu niet zijn dat deze net in zijn aars terecht was gekomen. Het bleek dan ook niet de eerste keer te zijn dat deze psychiatrische patiënt op 1 of ander voorwerp ‘gevallen’ was. Jammer voor hem dat hij deze keer vergeten was dat er op het einde van de wc-borstel een haakje zat dat heel zijn darm opengereten had bij de poging tot verwijdering. Gevolg: een fel geïnfecteerde rectumperforatie die nu tijdelijk opgelost is met een stoma. Er zijn veiligere manieren om een pleziertje te beleven.
Ingaand op onze verbazing over dit geval, kregen we van de dokters een heleboel foto’s te zien die ons bewezen dat we niets uitzonderlijk gezien hadden. Mensen die aankomen met een kasseisteen in hun darmen en die in een poging om deze te verwijderen met een fietsspaak helemaal in de problemen komen… het is allemaal mogelijk in Uruguay.
Ook hebben we deze week weer een vijand gemaakt. Toen donderdag we na een gesprek met een licht verwarde patient (met een gigantische borsttumor) naar de patiënt in het bed ernaast gingen, bemerkte Anneleen plots dat deze eerste een poging deed om vanuit zijn bed naar zijn stoel te gaan. Anneleen, zorgzaam als ze is, spurtte dan ook naar de man die al wankelend op het punt stond om te vallen, om hem een steunende hand toe te steken en hem op zijn stoeltje te zetten (met een dekentje over zijn ontblote edele delen). Zorgeloos deden we onze gesprekjes dan ook verder tot een tierende verpleegster onze richting kwam uitgestapt met de vraag wie de man uit ‘Cama 9’ in godsnaam op zijn stoel had gezet. Onze namen werden genoteerd en de verpleegster tierde een andere richting uit. Wij bleven lichtjes verbaasd achter en schoten spotaan in de lach van de overdreven reactie. Tot we even later opvingen dat de arme man zijn stoel voor een wc-stoel had aangenomen en daar dan ook volledig gebruik van had gemaakt, en dat de arme verpleegster de opkuisgevolgen daarvan moest dragen. Ons gelach draaide om in schuldgevoel en we vluchtten dan ook van de afdeling weg richting huis. Opgelucht waren we dan ook toen we aan de bushalte stonden, tot we daar zagen staan, jawel, de woeste verpleegster. Sindsdien is die afdeling de ‘te mijden afdeling’ geworden, al zal aan dit mijden binnenkort een einde komen omdat we ons deze week tussen de drie verschillende afdelingen moeten opsplitsen.
Natuurlijk zijn er deze week ook weer een aantal mega-vormen van ziektes in de aanbieding geweest. Zo zagen we een mega-Goiter (waarvan fotobewijs nu in onze privecollectie zit), een mega-rectumkanker (waarbij de hele geinvadeerde baarmoeder en ureter eraan moesten geloven - een operatie die zo mega-lang was dat zelfs bij Joaquin de chirurg verveling opkwam) en de operaties van de mega-borstkankers.
Deze week zwerfden we ook de andere operatiezalen wat af op zoek naar interessante vasculaire, thorax- of neuro-operaties. Zo kwamen we bij de vasculaire hoofdchirurg die ons, buiten het feit dat hij steeds in het Engels begon, de operatie fantastisch uitlegde. In een poging om toen het examen te ontvluchten, namen we zijn aanbod om donderdagvroeg een aneurysma-operatie te volgen gretig aan. Fernando stak er echter al snel een stokje tussen: het examen ging voor, maar hij vond het toch goed geprobeerd van ons.
Het contact met de anesthesisten verloopt ook steeds beter wat leidde tot de eerste intubatiepoging van Ines (poging welteverstaan – want met een geintubeerde slokdarm kan een patient nu eenmaal niet ademen :-p). Anneleen hield het dan maar bij het eenvoudigere plaatsen van de nasogastrische sonde.

Ondertussen hebben we ook in levende lijve ondervonden waarom het gevaarlijk is in de buurt van het ziekenhuis rond te lopen vanaf zonsondergang. In een poging ons imago van grote vakantiegangers van ons af te zetten, klopten we maandag immers wat overuren op de wacht. Toen we dan om negen uur wat eenzaam aan de bushalte stonden in onze flashy operatiepakjes en met 1 grote rugzak, zag de lokale criminele jeugd ons dan ook als een gemakkelijke prooi. Het groepje jongens vermeldden het woord ‘mochilla ‘(rugzak) iets te veel naar ons goesting en draaiden wat verdacht rond ons om dan het gesprek te beginnen met de zin ‘Hebben jullie geld? Dat kan niet dat jullie geen gel dhebben. Waar is jullie geld?’. Toegegeven, we voelden ons lichtjes bedreigd. Onze bus kwam dan ook geen seconde te laat aan en de opluchting was groot eenmaal we met beide voeten op onze thuisrit zaten.

Saidja en Judith, onze twee motorchicks, verblijven ondertussen al bijna een maand bij ons en zijn vanaf nu kever-girls te noemen, want het motor-plan werd wegens het gebrek aan 1 motorrijbewijs van de baan geschoven en vervangen door het kever-plan. Namelijk: koop een kever van het jaar 1971 met de originele motor, schilder hem in minstens drie kleuren van de regenboog en reis met deze de Andes door. Een groene kever is gekocht en zijn aankoop uitgebreid gevierd (tussen het studeren voor het examen door). De herstellingswerken zijn bezig, het schilderwerk is begonnen en op het papierwerk is het nog wachten. Het appartementje begint stilaan tekens te vertonen van veel volk op een kleine oppervlakte en met het warm water dat het weer begeven had, was het in afwachting van José weer even allemaal koud douchen.

Ook even melden dat we in de tussentijd een verslaving aan Desperate Housewives gekweekt hebben (in zoverre dat die niet al aanwzeig was) en dat hij/zij die seizoen 1 vanaf aflevering 13, seizoen 2 en seizoen 3 in zijn bezit heeft vriendelijk gemeld wordt dat als hij/zij dit per post nu verstuurd, dit tegen kerstmis het ideale kerstcado voor ons is. Dank bij voorbaat!

Het verslag van ons weekendje Buenos Aires volgt later, al verklappen we jullie nu al dat het geweldig was.