De cruciale week

Volgens vele bronnen is de derde week de cruciale week waarop het tussen samenlevende mensen wel eens kan beginnen botsen. Bij deze kunnen we deze vele bronnen dan ook trots melden dat we deze fase vlot overleefd hebben! (of nog niet in het stadium zijn dat we onze frustraties durven uiten J).

Dit weekend hebben we een volle twee dagen kunnen genieten van DE Zuid-Amerikaanse badstad van het moment, waar Antonia Banderas en Shakira hun buitenverblijf hebben: Punta del Este baby! Veel stranden, veel restaurantjes en heel veel sjieke villa’s in de buitenwijken.
Aan dit weekendje ging er wel een lange strijd vooraf om zaterdagvoormiddag vrij te krijgen. Onze medeleerlingen werden gerecruteerd om ons een steuntje in de rug te geven bij de grote vraag. Met de woorden “ jullie passen jullie al veel te veel aan aan het Uruguayaanse ritme” kregen we uiteindelijk dan ook de goedkeuring om al vrijdag met de bus richting ‘playa’ te vertrekken.
Ondertussen beslisten Judith en Saidja (de 2 motorchicks, remember…) om ons plan te volgen en ook richting Punta del Este te trekken, maar dan wel liftend.
Onze wegen vloeiden weer samen vrijdagavond in een gezellige jeugdherberg met zicht op zee in downtown Punta del Este.

Hoewel de grote flatgebouwen maar kil lijken heeft Punta del Este toch ook zijn charmante en rustige plekjes, ontdekten we zaterdag op onze fietstocht (jawel, Liesbeth kroop op de fiets).
Zo zijn er in de haven zeehonden en zeeleeuwen te spotten die in een gevecht met de zeemeeuwen elk een stukje visafval proberen te bemachtigen van de lokale vissers, die op de kaaien hun vissen filetteren.
Met enkele tussenstopjes (en dan niet om te rusten of om foto’s te trekken, dan wel om fietsonderdelen weer terug te verzamelen en de ketting er voor een zoveelste keer op te leggen), belandden we uiteindelijk in La Barra. En zo ook op een oneindig lang strand, waar rivier en zee in elkaar vloeien en waar een pic-nic dus ook niet kon uitblijven. Wel een geluk dat de plaatselijke kindjes er waren om ons te waarschuwen voor de uitgebreide krabbenpopulatie van het strand.

Verder hebben we ook vrienden en vijanden gemaakt in Punta del Este. Onze geëmigreerde Belgische vriend die elk weekend in Punta del Este met groot succes op straat Belgische wafels verkoopt (die naar onze mening toch niet zo Belgisch smaakten). En onze vijanden: de mede-herbergbewoner die maar een boze blik wierp naar Ines toen deze bij het koken uit de verkeerde pot broccoli aan het voorproeven was, en de ober die ons ongegeneerd kwam melden dat ‘tip not included’ was nog voor we betaald hadden.

Zondag werd het plan D.
Plan A was om te gaan golfsurfen: helaas, de verhuurder zag drie onervaren meisjes binnenkomen en raadde ons vriendelijk aan, gezien het wilde weer, ons plan te veranderen. Hij wist ons wel te zeggen dat het zaterdag perfect weer was voor beginners….Aargh!
Plan B: windsurfen of een zeilbootje huren aan de andere rustigere en golfloze kant van het schiereiland. Voor de Uruguayanen is het bij dit weer van 25 graden echter nog ‘winterseizoen’ en alle bootjes/plankjes zijn dan ook nog mooi opgeborgen.
Plan C: met het meegebrachte snorkelgerief van Liesbeth de onderwaterflora en –fauna van Punta del Este ontdekken. Liesbeth trok dan ook moedig de zwemvliezen aan om na tien meter een plons in het ‘ondiepe’ te wagen. Het waterpeil bleef voethoog en als er dan toch eens een plekje de diepte in dook was het vooral speuren naar achtergelaten afval en ronddrijvend zeewier.
Plan D dan maar, dat achteraf gezien evengoed plan A had kunnen zijn: de bus op naar Punta Ballena en Casapueblo (een kunstig huis van een gedreven schilder met prachtige uitzichten en geweldige koekjes). Verwoede pogingen om van de bushalte naar het huis te liften, eindigden uiteindelijk in een wandeling. Gelukkig hadden we wel een bus gereserveerd terug riching Montevideo.

Ondertussen vloeit het leven hier verder en komt de ‘dagelijkse sleur’ er zelfs al een beetje in. We beginnen onze plaats en taak te kennen, sommige patiënten zien we zelfs al voor de tweede keer terug.
Zo was er de dronken epilepsie-man van enkele blogposts geleden, die weer op de spoed belandde met het vermoeden van een hartinfarct. Na de eerste ondervraging door de spoedarts, mochten wij even de ondervraging en het onderzoek overnemen, al liep dit iets minder vlot dan verwacht.
Ines en Liesbeth konden amper hun lach inhouden toen Anneleen het verhaal begon met de vraag ‘Waar woon je?’, de man antwoordde ‘Op het straat’, en Anneleen daarop zei ‘Muy bien, en welke straat juist?’.
Bij de eerste onderzoekingen begon de man plots te kwijlen en zich nogal agressief te gedragen tegenover zijn kleding. Terwijl Liesbeth en Anneleen wegspurtten uit schrik een slag in het gezicht te krijgen, bleef Ines moedig (ofwel domweg) naast de man staan die binnen de kortste keren aan het stuipen was. Hulp kwam spoedig toegestormd, met de vraag ‘waarom de Belgen zo aan het roepen waren’.

Verder blijft het pus draineren (al mag er af en toe nu ook al zelf een insnede gemaakt worden), wat steriel staan, anamneses zelf afnemen (soms met groot gelach van de patiëntenbuur tot gevolg) en megatumoren observeren die net niet de grootte van een voetbal bereiken (binnenkort nemen we het fototoestel eens mee om deze verhalen te staven met beeldmateriaal).
Al wordt de sleur nog regelmatig doorbroken. De eerste doden zijn gevallen: reanimaties die in mineur eindigen, jonge slachtoffers van verkeersongevallen,…
En af en toe kom je iets heel uitzonderlijk tegen : een elefantiatisch been (beter gekend als de olifantenpoot) waar aan de voet een bloemkoolachtig en bloemkoolgroot gezwel zit waar verschillende schimmelsoorten of andere haarvormige beestjes op leven, en dan een patient die zegt dat hij daar al zes maanden mee leeft.

De motorchicks verblijven in de tussentijd nog steeds bij ons op het appartement, wat soms een onverwacht lekker avondmaal tot gevolg heeft. Hun zoektocht naar een tweewieler om Zuid-Amerika te doorkruisen komt meer en meer tot een einde.

En terwijl Fernando ons steeds meer huis- en opzoekwerk geeft, loopt de temperatuur in Uruguay hier nu elke dag op, zodat het hier eerder rokjes- en strandweer dan studeerweer wordt.

Foto’s van Punta del Este zijn weer op facebook bij de groep ‘Las chicas Uruguayas’ te vinden.

Anneleen, Ines en Liesbeth