K.O. in het O.K.

En jawel, ook week 2 hebben we overleefd (nota aan de ouders van Ines). Zelfs de operatiedagen die weer even spectaculair als anders waren. Voordeel was dat we dinsdag om 12 uur al onze operatiepakjes aan de muur konden hangen, wegens het aflassen van de meeste operaties. Eindelijk tijd om wat tripjes te bedenken en wat reisinformatie te ronselen, want de reis naar Patagonië komt steeds dichterbij. Diezelfde dag zagen we dat ook in Montevideo een wolkbreuk mogelijk is: gietende regen en gurende wind. Een gezellig avondje thuis kokerellen en languit neerploffen voor een avondje film, is het dus geworden.

Woensdag hadden de patiënten meer geluk: de enige voormiddag dat de laparoscopische toren beschikbaar is. Al is het duidelijk dat de Uruguayanen minder geluk hebben met het materiaal dat gebruikt wordt: botte scharen zijn eerder regel dan uitzondering, het suctiemachine verliest regelmatig zijn zuigkracht en de elektrische bistouri moet met plakband aan het toestel vastgeplakt worden. Laparascopie is ook alleen maar beschikbaar voor de mensen die galstenen hebben, maar geloof ons, zo zijn er genoeg in Uruguay. Het Montevideaans eetprincipe ‘hoe vettiger, hoe prettiger’ zorgt dat galstenen enorm veel voorkomen hier.
Na een spectaculaire her-amputatie (wegens een heel etterende en slechtriekende infectie van de vorige), waarbij met een handzaag en veel mankracht de patiënt zijn been nog korter werd gemaakt, verwijderden we ons subtiel uit de operatiezaal.
Een ereplaats aan de operatietafel zat er de tweede week dus nog niet in (jawel, nog altijd ongeveer zesde in de rij), maar het tij stond op het punt te keren.

Donderdag was de dag dan alweer wat gevarieerder met zowel een hele uiteenzetting over laparoscopie als een half dagje spoed. Om 16u stond Prof. Dr. Manchado (Fernando voor de vrienden, en dus ook voor de Belgen) aan de deur van de Emergencia om ons mee te nemen op een ritje door zijn stad. Een kleine rondleiding draaide uit op een vier uur durende vermoeiende maar leuke city-tour. De patiënten die klaar stonden om geopereerd te worden op Fernando zijn wacht, moesten even wachten. We wisten al dat er veel verschillende wijken waren in Montevideo, maar de auto was de ideale manier om die allemaal te verkennen. Het is impressionant hoedat het landschap verandert wanneer je een nieuwe buurt binnenrijdt.
We kregen wat uitleg bij de mooie faculteit van Geneeskunde die echter door de weinige zorg van de Uruguayanen erg verloedert is. Zo is het hier immers met alle gebouwen: prachtige architectuur in koloniale stijl, maar ongelooflijk slecht onderhouden. In het Palacio Legislativo gingen we voor de volledige gegidse toer: groot geluk dat er juist een paar klassen met kleine kinderen aanwezig waren: het Spaans was verstaanbaar.

Door het mooie weer, trokken we vrijdag iets vroeger het ziekenhuis uit richting het glamoureuze Pocitos-playa. Niet echt voorbereid en dus in lange broek (en Ines in ondergoed) wandelden we het strand op. Onze vrijdag is momenteel onze vaste uiteten-dag, met een culinair hoogtepunt deze week. Misschien wordt het ook wel onze vaste uitgaansdag, want jawel…we doken voor de eerste keer het nachtleven in…en het beviel ons.
Tenhuize van enkele Uruguayaanse medestudenten werden tot onze verbazing door de ‘Bar on Wheels’-bus literflessen Stella binnen het half uur aan huis geleverd (we hebben hun dan ook trots gemeld dat Stella Artois Belgisch was). En binnen het halfuur was het ook op: hoe drie tengere meisjes zoveel bier kunnen verzetten blijft een mysterie. Wij hielden het bij de lokale Don Pascual wijn. Daarna was het op naar het fuifje van de faculteit Dierengeneeskunde. Pret verzekerd: openluchtfeestje, een mechanische stier, een live-cumbia-bandje, een file voor de spiegel van de dames-toiletten, wederom bier in overvloed en ‘gauchos’ (de lokale boertjes met hemdjes en petjes en stappend al was er een imaginair paard tussen hun benen).
Veel te laat kropen we in ons bed en dat hebben we de rest van het weekend nog gevoeld ook. Zaterdagmorgen werden we immers om 8 uur alweer verwacht in het ziekenhuis (als onze slaperige oogjes ons nog niet verraden hadden, dan deed de stempel op het hand dat wel). We stonden dus KO in het OK.Om elf uur diezelfde avond vielen diezelfde oogjes dan ook in slaap, jammer genoeg onder het luid geweld van het percussiebandje waarvan we een concert hadden besloten bij te wonen.

Zondag werd de luie trend verdergezet, al trokken we wel onze sportieve schoenen aan om de eerste jog-pasjes te zetten. Ook een daad waarvan we de gevolgen nog meerdere dagen zouden voelen. ‘s Avonds zochten we Els en Sofie weer op en nuchtigden een typische asado in een plaatselijk restaurantje.

Maandag: Spoed, gasometries, hechten, maar vooral veel beademen (wat ons eerst leuk leek, maar waarvan we ondertussen door hebben dat dit een ondankbaar typisch stagairjobke is dat urenlang kan duren). En jawel, het eerste steriel-staan moment was aangebroken.
Anneleen won het kop-of-munt-duel van Liesbeth (Ines stond al enkele uren te beademen) en kreeg dus de ‘eer’ om het steriele pakje aan te trekken om te assisteren bij de evacuatie van een pyopneumothorax (voor de niet-kenners: een etterige bedoening). De opvang van de eerste druppels ging goed, maar helaas bleef de etter komen: in respectievelijke volgorde werden dan ook de grond, de vuilbak en tenslotte de juiste plaats ondergespoten met etter: pus everywhere! Liesbeth kwam dus eerder als winnaar uit het kop of munt duel, dan andersom.

Het hek was dan ook van de dam: ondertussen hebben we allemaal al bacterieloos gestaan en een ereplaats gekregen aan de tafel. De dagen duren nu ook wel iets langer, nu we eindelijk een beetje een functie hebben. Met grote trots kunnen we dan ook melden dat Anneleen haar eerste hechting heeft gezet, en direct een mooi intradermisch exemplaar (ondanks de lichte tremor) waarvan de patient nog lang tevreden zal zijn.
De rest had minder success. Ines haar hechtingen kregen een ‘Feo, feo!’- geroep van de patient met zich mee (maar wij zijn het daar niet mee eens!!! de patient zag immers alles dubbel door zijn alcoholgebruik). Liesbeth stond twee uur lang te assisteren bij een oersaaie eventratie in de hoop te kunnen hechten, maar helaas net voor het mogen hechten kreeg ze een acute jeukaanval aan haar mondmasker. Resultaat: steriliteit doorbroken, handschoenen uit en weer een week ‘de kluns van de Belgen’ zijn.

En niet alleen mogen we nu al steriel staan, maar ook mogen we zelf anamaneses afnemen. Al is dat door het gebrek van een verleden tijd in het Spaans, een diagnose stellen niet altijd even gemakkelijk. ‘Heb je koorts?’ of ‘Heb je koorts gehad ?’, big difference!

Ondertussen is het hier op ons appartementje een gezellige boel geworden: we hebben het gezelschap gekregen van twee vriendinnen van een jaargenoot, Judith en Saidja. Twee avontuurlijke meisjes die tien maanden met de motor door Zuid-Amerika zullen trekken. Momenteel zijn ze echter nog motorloos en een uitgebreide zoektocht aan het verrichten in Montevideo in de hoop de tweewieler van hun dromen tegen te komen. Zolang hun queeste nog niet geslaagd is, bieden wij hun een onderdakje aan en zorgen zij ervoor dat onze tafel ‘s avonds rijkelijk gevuld is.
En wieweet komen er vrijdag de drie Buenos Aires girls nog bij. Druk maar cosy.

De flora en fauna van de publieke ziekenhuizen hebben we deze week onder ogen gekregen. Af en toe vliegt een duif de zaal binnen en andere momenten kruist een muisje (gevolgd door een briesende in het wild stampende Uruguayaan) je pad (en wij keken ernaar en gilden).

Vandaag hebben we ook iets te vieren want we hebben onze vlucht naar Patagonië geboekt! We hebben dan ook vanaf nu een leuke maar drukke reis van Ushuaia naar Bariloche om naar uit te kijken. Zo kunnen we even afkoelen, wanneer de temperatuur hier begint op te lopen. We moeten nog veel plannen omdat we beslist hebben alles zelf te regelen, maar we hebben nog een maand de tijd.

Nieuwe foto’s volgen nog op facebook.
De blog van onze inslapende motorchicks is te vinden op www.joehoew.blogspot.com

Anneleen, Ines en Liesbeth