Tussen hemel en hel.

Situatieschets: Knalverbrand en nog afvellend van het knalverbrand zijn van vorige week (uitgezonderd Liesbeth), kijken we vol bewondering toe naar enkele eenzame surfers die de golven trotseren bij deze wind van 7 beaufort, zittend onder de ‘duivelse’ zon van Punta del Diablo. En met een ‘hemelse’ empanada in de ene hand en een bic in de andere, schrijven we hier en nu het vervolg van onze blog.

Donderdag 20 november: we staan op met een klein hartje. De heilige drievuldigheid staat op het punt gesplitst te worden en elk in een andere zaal losgelaten te worden. Gedaan met vragende blikken, gegniffel en vertalingen van Liesbeth… Voortaan moeten we de zaal vol dokters en residenten alleen trotseren.
Liesbeth had de hoofdvogel afgeschoten: de mannenzaal met de nog steeds woeste verpleegster (remember…), en de ‘interna’ die haar spontaan tot mede-interna omdoopte. Toch kwam Ines op haar kousenvoeten meevolgen na een klein uur. Anneleen bleef wel de hele voormiddag bij de vitiligo-man meevolgen.
We deden op 1 dag 3 maal zoveel ervaring op en waren veel actiever bezig, dus konden dan ook donderdag met een voldaan gevoel onze doktersjas in de rugzak proppen en richting Mercado del Puerto trekken.

Een laatste middagmaal met onze room mates Saidja en Judith werd een waar vleesfestijn, eenmaal vriendelijk verzocht was de darmpjes langs de kant te houden. Een halve koe werd op tafel gezet, een vierde koe werd in een doggy bag richting onze frigo meegenomen. HEERLIJK! Op mysterieuze wijze verdween de pot Chimichuri in de tas van Judith, bij wijze van afscheidscado voor hun maand kosteloos verblijf bij ons.

Lichtjes aangeschoten van de bubbels in de 3 flessen Medio y Medio zetten we koers naar ons appartement, want ‘Jenny from the block’ (onze huisbazin) had ons laten weten dat ze binnen het (uruguayaans) uurtje zou binnenspringen. In spoedtempo werd dan ook de lang uitgestelde opkuis gedaan: het zand werd weggeveegd, kleren opnieuw in de kast gelegd en de uitzet van Saidja en Judith in de kever opgeborgen.
Eens het wachten geblazen was op Jenny, was er tijd om een handje toe te steken bij het aanbrengen van de laatste likjes gele verf op de kever: wij trokken hiervoor onze wegwerpbare operatiepakjes aan, Saidja en Judith deden het in hun zwoele jurkjes.
En met die laatste likjes verf en het inladen van de baggage, was diezelfde kever Jozef bijna vertrekkensklaar… al waren de boorddocumenten dat iets minder. Door die administratie-rompslomp bleven Saidja en Judith iets langer dan verwacht in Montevideo. Wij hadden echter onze livingslaapplaatsjes aan een trio Brazilianen beloofd die Jennifer mee naar Montevideo had genomen en konden hun dus helaas de laatste daagjes niet meer huisvesten.

Na een lange dag en na het bezoekje van Jenny (die een toffe madam bleek te zijn, vol met leuke weetjes, niet alleen over onze proffen, maar ook over leuke eet-en- uitgaansplaatsjes), kropen Anneleen en Ines dan ook vroeg onder de wol. Zij hadden echter niet gerekend op het last-minute-sms’je van onze medestudente Veronica die ons op het laatste nippertje dan toch uitnodigde voor haar verkleed-birthday-party. En zij hadden vooral niet gerekend op de energieboost die Liesbeth hierdoor kreeg, een energieboost groot genoeg om beiden ‘in the mood’ te krijgen voor het feestje. Leading lady Liesbeth kreeg al snel Ines over de brug. Het brainstormen over een foute outfit begon dan ook snel, in samenwerking met Judith en Saidja. Een thema dat later zo goed bleek te zijn, dat ook Anneleen bezweek onder de groepsdruk eens de 4 ‘turistas’ om middernacht haar kamer binnenstormden.
Een half uur later zaten we met zijn vijven op de bus, zonnebril en petjes in de aanslag, bikini boven de T-shirt, kousen hoog opgetrokken en sokken in onze Teva’s…En al klinkt dit waarschijnlijk al behoorlijk fout, toch bleek de concurrentie van de Uruguayanen achteraf groot te zijn: van top tot teen waren zij verkeed in lampekap, dobbelsteen, Mister Proper of in de klassieker: elfje.
De muziek was weer een opdoffer: cumbia blijft ons achtervolgen. Al beginnen we ons wel meer en meer in te leven in de muziek: Ines kreeg zelfs een privéles ‘heupwiegelen’ aangeboden door een omstaander, al zijn een paar extra lessen misschien niet overbodig. Anneleen kreeg dan weer liefdesbriefjes aangeboden door haar omstaanders.




Vrijdag 06.30 was dan ook weer pijnlijk vroeg. Al had Ines wel wat energie kunnen gebruiken om in haar eentje aan Dr. Bado weer eens permissie te vragen om de zaterdag te skippen. Na een bevestigend knikje zaten we dus 3 uur later op de busrit richting het verlaten Punta del Diablo. Vier uur lang zagen we uit ons venstertje het ene eenzame kustdorpje na het andere passeren. Iets daarvoor hadden we afscheid genomen van onze kever-girls en ons appartementje intrekklaar gemaakt voor de Brasilianen, waarvan we later hoorden dat ze nooit opgedaagd zijn.
Eens aangekomen in het beroemde Punta del Diablo waren we dan ook blij dat we al een hostelletje gereserveerd hadden: al is dit 1 van de populairste bladplaatsen van Uruguay, slechts drie weken per jaar draait alles er op volle toeren, zodat er wanneer wij er waren maar 1 druk bezocht hostelletje open was. En met dat hetzelfde hostelletje ook nog eens het enigste open restaurantje bezit, verdienen zij met hun woekerprijzen in deze dagen van laagseizoen voor Uruguayanen, bakken geld met de massa’s buitenlanders die passeren.
Na een vluchtige blik op de prachtige sterrenhemel in dit donkere, niet verlichte dorp kropen we, na een kleine zoektocht naar de hostel, snel onder de lakens, waarna enkel de snurkende Australiër en de tierende Engelsman die zijn USB-stick kwijt was onze slaap kortstondig onderbraken.
Na een zoete ochtend met dulce de leche gingen we de eerste dag op zoek naar de perfecte surfgolven. Sterke wind en wegwaaiende schuimkoppen schrikten ons wat af en stelden het plan tijdelijk uit. Het werd dan ook een rustige uitrustdag met het eten van empanadas, het snuffelen in souvernierwinkeltjes, slenteren in het stadje, kruipen over de rotsen en kijken naar de iets meer ervaren surfers.
Na al 1 keer zwaar beroofd te zijn in het restaurantje, besloten we zelf ons potje te koken in ons openluchtkeukentje. Dit was buiten de kruidkracht van Ines gerekend die van onze platte Spaghetti Napolitana een duivelshete Spaghetti Muy Picante maakte. In een poging wat afleiding te zoeken van onze brandende maag, stortten we ons dan op de scrabble en de chips, waarin Ines bewees dat ze beter is in taal dan in koken.

Zondag ging verder de rustige trend op, al was de wind alleen maar heviger geworden. In een poging te schuilen voor de gierende wind en de zandstormen hebben we ons tussen de rotsen genesteld, waar we al quizend (over hoeveel we toch wel over elkaar weten na deze zes weken) en al zonnend onze tijd doorbrachten. Om niet helemaal in zandmannetjes te veranderen, besloten we uiteindelijk ons toch in het water te wagen , en dan nog met een body- en een longboard. Jawel, de gure wind schrikte ons niet af het schuim in te duiken! Al bleef het vooral bij duiken, en kwam er niet veel rechtstaand surfen aan te pas. Wat het daarom niet minder leuk maakt: zelfs Anneleen kreeg op deze surfdoop de smaak te pakken. Wordt vervolgd…
Na in surfkleren de herberg binnengestormd te zijn op zoek naar een douche (de kuisvrouw was blij), liepen we met een zelfgemaakt ‘smoske’ in de hand richting de bus die op het punt stond te vertrekken (jawel, onze punctualiteit is er al sterk achteruit gegaan in deze relaxte Zuid Amerikaanse omgeving).

Een ander voorbeeld van dat gebrek aan punctualiteit was Ines haar koffiemoment maandagmorgen: bus gemist en weer overmatig laat op de ‘guardia’. We vernamen dan ook direct slecht nieuws: een man met een rectumressectie die het ongelooflijk goed deed was dat weekend onverwachts overleden. Grote verbazing, vooral omdat het ging om een miskende sepsis (de man had al dagenlang ascites maar de ‘urgente’ echo liet een week op zich wachten). Gelukkig was er de nodige afleiding op de spoed: mensen met een laryngostomie die beweren niets te weten van de operatie (de man was flauwgevallen en toen hij wakker werd had hij plots een keelgaatje), ORL-artsen die zoals in de stripverhalen met een ronde spiegel op hun hoofd rondlopen en de klassieke gasometries/venapuncties. En er was niet alleen afleiding, onze ontzetting kon ook weggegeten worden met de pot Dulce de Leche die we onverwachts van Fernando cado kregen en met de pizza per meter (jawel, pizza bestellen per meter…het kan in Uruguay) die we ‘s middags achter onze kiezen staken.
En bijna hadden we nog andere mensen in de Oude Stad van eten voorzien, want wederom zijn we tot de constatie gekomen dat de mensen daar niet altijd even goede bedoelingen hebben, ook niet de kinderen van 12 jaar die u achtervolgen en dan plots de achterzak ingrabbelen. Gelukkig zijn wij op alles voorbereid en bevindt ons fortuin zich dichter bij onze buikjes, dan bij onze billetjes.
De zware wachtdag werd afgesloten met een tweede afscheid van Saidja en Judith die een deel van hun inzet in hun kever waren vergeten zetten en ..met Desperate Housewiveke.

Ahja, misschien eventijd voor een nieuwe situtatieschets, want ondertussen bevinden we ons duidelijk niet meer in Punta del Diablo. Nee, nu bevinden we ons weer op ons appartementje en hebben we juist de stomste dag van ons al 2 maand durend avontuur achter de rug (zie verder).

De operatiedagen kwamen die week per drie i.p.v. per twee (1 dagje in Fray Bentos zelfs). En ook die week leerden we onze lesjes eruit.
Ines leerde dat bij een operatie (vooral een borstressectie) een bril aangewezen is. Een bloedspatje recht in het Ines haar ‘oculus clinicus’ (oogje dus) zorgde immers voor veel paniek, en uiteindelijk zelfs voor een HIV-test bij de patiënt (een zware ex-alcoholieker, die zijn leven als vrijgezel doorbrengt is nu eenmaal niet de betrouwbaarste mens). De woorden ‘negatief’ brachten dan ook een glimlach op het gezicht van Ines, en twijfel op het gezicht van Liesbeth: misschien had zij bij haar prikaccident ook beter een HIV-test aangevraagd.
Anneleen leerde dat assisteren en vooral je oriënteren bij een laparascopie, moeilijker is dan het eruit ziet.
En Liesbeth leerde dat vaatchirurgie niets voor haar is : het vele geduld bij vaatjes aaneenrijgen, de urenlange concentratie bij een aortafemorale bypass en vooral het vele bloedverlies waaraan de patiënt kan lijden als die concentratie eventjes minder is. Inderdaad, de bypass verliep niet zo vlot, om niet te zeggen dat de anesthesisten lichtjes panikeerden en met de hele ploeg bloedzakjes begonnen leeg te duwen in de patiënt.

Verder was het de week van de overuren. En dat terwijl het grootste deel van de chirurgen naar het Nationaal Uruguayaans ‘Congres’ voor Chirurgie was in het strandoord Punta del Este, hun manier om op onofficiële wijze wat vakantie te nemen (al hadden ze niet gerekend op de Belgische regenbuien die zich na het superzwoele weer van de week ervoor nu inzetten – jawel we voelen ons een beetje thuis nu).
Woensdag trok Anneleen, gezamenlijk met Fernando, naar een privaat ziekenhuis in ‘Colon’ en klopte zo wat meer uren als de rest die het bij de korte operatiedag hield (alle chirurgen waren nu eenmaal druk aan het congressen).
Zaterdag daagden we een eenzame keer weer op op de zaalronde, om onze vorige reis-weekendjes wat goed te maken (en om de nodige informatie te winnen over de casussen die ondertussen al een paar dagen moesten ingediend zijn).
Vrijdag trokken we gezamenlijk met Fernando naar Fray Bentos, het ziekenhuis in het plattelandsere binnenland waar hij regelmatig eens een vrijdag doorbrengt. Een dokter (zelfs een professor) in Uruguay kan immers niet overleven op het mager loontje dat hij van een publiek ziekenhuis op zijn rekening gestort krijgt. Elke dokter werkt minstens in 3-4 verschillende ziekenhuizen om zijn gezinnetje te kunnen voeden, waarbij de ene wacht zich na de andere afwisselt, en waarbij de ziekenhuizen soms verspreidt zijn over het hele land. Uren kloppen kunnen ze hier wel, efficiëntie is soms wat anders.
Zo dus ook het ziekenhuis in Fray Bentos (eigenlijk zijn het er 2 waar hij zijn gouden handjes hun werk laat doen), ziekenhuizen waarvoor Fernando elke vrijdag om 2 uur ‘s morgens 4 uur lang de bus neemt om dan een hele dag te opereren en om 8 uur ‘savonds weer de bus op te stappen voor de vier uur durende rit huiswaarts….vermoeiend, we kunnen ervan meespreken.
We maakten kennis met Pepe/Alvarro, het huisje waarin de artsen van wacht slapen en met Fray Bentos en zijn vergane vleesindustrie. Geloof of het of niet… ooit was deze stad het centrum van ‘s werelds ‘Corned Beef’-productie en voorzag ze een hele tweede wereldoorlog lang onze soldaten van de nodige proteïnen in blik. Het bedrijf ging echter over de kop en zo ook heel het stadje.
Toch telt het stadje nog 2 ziekenhuizen, een publiek en een privaat, al zijn de dokters hetzelfde (als het werk in het ene ziekenhuis gedaan is, gaat iedereen naar het volgende). Er is dus werk genoeg: na een opwarmertje (een appendicietje), kwam een gecompliceerder geval op de tafel te liggen. Een vrouw met galblaasressectie die zowat elke mogelijke complicatie had gehad met de nodige heroperaties tot gevolg (abberante ductus, fistelvorming,…), maar sinds haar vorige operatie er maar niet bovenop kwam. Groot was dan ook de verbazing toen de zeldzame ‘dunnedarmkanker’ plots verdacht veel op een enorm compres begon te lijken. Jawel…medisch (genant) foutje.
Onze toeristische verkenning van Fray Bentos viel een beetje in het water: gietende regen, de overblijfsels van de fabriek die toevallig niet open waren, en gesloten restaurantjes (of eetplaatsjes met wel zeer beperkte keus – gelukkige zijn er de eeuwig aanwezige panaderias voel njammie-koekjes, hé Anneleen). Gelukkig sloot Fernando de dag weer met de nodige spanning af door op het laatste moment een algemene zoektocht door de stad te organiseren naar zijn gsm, natuurlijk net voor het vertrek van de bus. Ines verloor schaar-steen-papier en kreeg de ereplaats naast Fernando in de bus.

Het weekend werd een weekendje Montevideo om de opgedane achterstand in te halen: casussen en emotionele voorvallen moesten immers ingediend worden (al enkele dagen daarvoor). En er moest natuurlijk ook nog eens bijgepraat worden met onze mede-Montevideërs Sofie en Els.
Zondag was feestdag. De verjaardag van Liesbeth was wegens het samenvallen met nieuwjaar, spontaan verplaatst van 31 december naar 30 november. De dag begon met ballonnen en koffiekoeken (...eindelijk!), ging verder met de allereerste shoppingdag en eindigde met een verse-vis-festijn (i.p.v. een vleesfestijn) en met IJS natuurlijk (een dame blanche voor de liefhebbers). Met daar nog eens een keischattig Rin Tin Tin cado bovenop.
Het doel van het shopppen veranderde van noodzaak (een zoektocht naar warme kleren voor onze koude Patagonië reis) naar entertainment. Na anderhalf uur alleen rondgedoold te hebben tussen de blauwe kerstbomen van het shoppingcentrum (jawel de kerstsfeer is hier al volop aanwezig in de vorm van kitscherige kunstmatige kerstbomen), stapten we de Zara binnen en trokken we de mooiste en belachelijkste baljurken en hakjes aan. Zelfs Ines bekeerde zich tot de kleedjes. De zoektocht naar warme schoenen voor Liesbeth gaat echter verder, met haar grote schoenmaat die kleine Uruguayaantjes verstomd doet staan.

Deze maandag wordt bekroond tot beste spoeddag zover. Reanimaties bij de vleet (inclusief de nodige Joules elektriciteit) en een impressionant steekwonde slachtoffer.

Man komt de spoed binnen. Ambulanciers bezig met uitwendige hartmassage zonder polsslag als gevolg. Een assistant chirurgie (waarvoor wij nu enorm veel respect hebben) komt toegesneld, snijdt ter plaatse op de spoed in 1 ruk de borstkas open, steekt zijn arm erin en begint eigenhandig rechtstreeks het hart te masseren. Het hart herneemt zich. Bloed everywhere natuurlijk. Direct de lift in, met achterop huppelend iemand met een dweil die probeert de sporen van het massale bloedverlies uit te wissen. In de operatiezaal, direct het verder openen van de borstkas en wederom een massa anesthesisten die proberen het bloed zo snel mogelijk in de patiënt te krijgen (sneller dan het er weer uitloopt). De oorzaak van de bloeding wordt gevonden en hersteld en tot op heden bevindt de patiënt zich levend op de intensieve zorgen… en dit allemaal door de snelle reactie van de assistent.
Iets minder activiteit was er in de andere operatiezalen: staking! Instrumentisten, kuisvrouwen, en zelfs dokters beperken zich vanaf nu alleen tot de urgenties en de oncologsiche zaken. En dit blijkbaar maar twee maand na een staking van zo’n drie maanden lang. Onbetaalde lonen zijn de boosdoeners, de duur van de staking is niet nader bepaald. We gaan kalme dagen tegemoet.

En na zonneschijn komt regen, want na onze warme weken is het nu nog steeds aan het regenen. En na onze beste spoeddag ever, zijn we nu uiteindelijk gekomen aan de stomste dag van ons avontuur…vandaag.
Wachten totdat de operatie begint (alles loopt nu eenmaal minder vlot bij staking), wachten tot de operatie gedaan is (een Whipple-Child voor een piemeltje in de darm is nu eenmaal niet de eenvoudigste operatie), wachten met rammelende maagjes op ons eten (en ostentatief het slecht ijsje in de vuilbak dumpen), spurten naar de bank om het huurgeld af te halen.
En dan weer wachten in de bank op een nummertje, zien hoe je VISA-kaart geweigerd wordt, alle andere bank- en VISA-kaarten proberen (tot ergernis van de man die tot tweemaal toe achter ons in de rij stond) en merken dat we cash-loos blijven. Het betalen van de huur dan maar proberen uit te stellen en paniekvol mailtjes sturen naar het thuisfront over onze acute geldproblemen. In de regen weer naar huis en dan voor een gesloten deur staan, omdat we het geniale idee hadden ons op te splitsen om dubbel zo efficient te zijn.
Beslissen dan maar een film te huren om al die miserie te vergeten, maar merken dat we geen identiteitskaart meehebben om die film in handen te krijgen. Het dan maar houden bij de ‘March of the pinguins’-film die we in Jennifer haar dvd-collectie vonden en de dag afsluiten met de conclusie dat Ines nooit wil reïncarneren in een pinguin.

Er zijn leukere dagen… en hopelijk vallen die samen met de 10-dagenlangereis door Patagonië waarop we deze donderdag al vertrekken.

Dikke smakken aan het thuisfront,

Ines, Anneleen, Liesbeth