Kilometers vreten

En kilometers vreten is een toepasselijke titel, want wij zijn net terug van een 10-daagse vakantie waarbij we in recordtempo de hoogtepunten van Argentijns Patagonië bezochten: Ushuaia, Calafate, Puerto Madryn en Bariloche, waaronder de meeste transfers dan nog per bus.

Maar alles begon eigenlijk 2 weken geleden donderdag in Buenos Aires, nadat we weer met de Buquebus-boot de Rio de Plata overstaken (deze keer met een chivito in de maag en voorzien van genoeg eten om een vreet-aanval op deze lange tocht te voorkomen).
Buenos Aires was voor ons maar een tussenstop om de volgende dag de vlucht naar het zuidelijkste punt ter wereld, Ushuaia, te nemen, maar werd uiteindelijk veel meer dan alleen dat. Martien, Sofie en Julie (die weer eens zo gastvrij waren om ons een nachtje onderdak te bieden) overtuigden ons immers om het Argentijnse tango-leven in te stappen. In een lokale bar ergens in een kelder van een cultureel centrum, leerden we een hele nacht lang salsa, milonga en tango in de armen van rasechte Argentijnen, afgewisseld met af en toe een opwarming reggaeton. En dit alles vergezeld van de nodige caipirinhas natuurlijk om de beweging er echt in te krijgen. Omdat het hier wel om een heel typische Argentijnse bar ging, waren we zowat de enige ‘gringos’ die er op de dansvloer stonden, wat voor de nodige aandacht zorgde : soms voor babbeltjes met mannen met grote ijsjes die zogezegd meerdere hotels bezitten; andere keren dan weer zorgde ons ‘buitenlands’-zijn ervoor dat de verlegen danspartners ons handje niet durfden vragen en we nogal alleen op de dansvloer bleven staan tussen de dansende koppeltjes.
Jammer genoeg moesten we deze suuuper-leuke avond veel te vroeg verlaten om toch wat frisjes aan onze lange tocht te beginnen. De Buenos Aires meisjes gingen echter nog een tijdje verder met cocktails drinken en tango dansen, zodat op het moment dat zij thuiskwamen we hun bijna konden uitwuiven omdat wij richting luchthaven vertrokken. Dank je wel chicas voor nogmaals een verblijfje in jullie kleine Buenos-Aires-paleisje!!!


Eerste stop:Ushuaia
Ushuaia, een stadje aan het Beagle-kanaal omringd door de hoge Andestoppen, is zowat het zuidelijkste toegankelijk punt ter wereld (ze noemen het niet voor niets ‘el fin del mundo’). En dat hebben we gemerkt, zowel aan het toekomen als aan het verlaten van de stad.
De turbulente vliegtuiglanding in mistig weer tussen de bergtoppen van datzelfde Andesgebergte zorgde bijvoorbeeld voor de nodige spanning en bij Ines ook voor de nodige misselijkheid. Ines nam dan ook direct weer wat kleur aan eenmaal de luchthaven, die midden in de zee ligt, in het zicht kwam.
De bustocht om vanuit Ushuaia naar Calafate te geraken miste dan weer de nodige spanning : een 24-urende bustrip waarbij 6 uitgebreide paspoortcontroles zich afwisselden met bagagefouillage en overstappen. Al mogen we niet klagen: door de busrit mogen we nu zeggen dat we ons toch enkele uurtjes in Chili bevonden; en inbegrepen bij de prijs zat ook de oversteek van de befaamde Straat van Magelhaens waar zwart-witte dolfijnen de hele tocht langs de boot volgden.

Bij aankomst in Ushuaia werd meteen duidelijk dat we ons de komende 10 dagen in een totaal andere omgeving zouden begeven: van toeristenloos Uruguay waar het zelfs een hele opdracht was om postkaartjes te vinden, naar de grote trekpleisters van Argentinië vol souvenierwinkels en Amerikaanse ‘all you can eat’ restauranten. Wat waren we blij dat we uiteindelijk niet gekozen hadden voor een georganizeerde toeristische rondreis!
Al heeft het ook zijn voordelen om je in grote toeristische steden te bevinden: voor het eerst kwamen we nog Belgen (en natuurlijk ook Nederlanders) tegen, samen met vele andere buitenlanders die een gelijkaardige trip maakten en die we dan ook te pas en te onpas op andere lokaties duizenden kilometres van elkaar tegenkwamen.
Zo waren er: De Gentenaar ‘Hendrick’ (dat is toch de naam die Anneleen hem gaf) die ontslag had genomen omdat hij vond dat er te weinig vrouwen op zijn werk waren. Het Hollands-Ijslandse koppel dat een jaartje op AFS was en dat een andere vriendin aan de grens had moeten achterlaten omdat je in Argentinië pas vanaf 21 meerderjarig en zelfstandig bent. En het Amerikaanse koppel, dat alle Amerikaanse clichés ontkrachtte met hun uber-sympathiekheid. Ons pad kruiste wel niet met de kever-girls die met hun eerste motorproblemen er langer dan verwacht over deden om in Patagonië te geraken.
Met het tegenkomen van de eerste taalgenoten was het ook weer even aanpassen aan het feit dat ook andere mensen ons gebabbel verstaan. Zoals Liesbeth die in het bijzijn van ons eerste Belgisch contact liet vallen wat een stinkvoeten diezelfde persoon had :-S. Genant momentje!

Na al onze voorbereiding om met genoeg warme kleren richting het zuiden te trekken, waren we verbaasd in Ushuaia (en in al onze volgende bestemmingen) een zonnetje aan de lucht te zien. Het waren misschien geen Uruguayaanse temperaturen, maar we mogen zeker zeggen dat we ‘wreed veel geluk’ gehad hebben met de weersomstandigheden.
Nadat we de volgende bussen geregeld hadden, ons van de nodige toeristische info voorzien hadden en een cola met ons drieën gedeeld hadden (het leven is nu eenmaal duurder in een toeristische hoofdstad), was het dan ook dik gekleed dat we richting de eerste grote wandeling op de Glaciar Martial trokken, om in luchtig t-shirtje terug te keren.

Liesbeth trok haar bergschoentjes voor de eerste keer aan, wat gepaard ging met de nodige hijgjes.
Anneleen klom dan weer zingend helemaal tot boven, ook toen de rustige wandeling toch een zware klim bleek te zijn. Al was er wat aarzeling in het stemmetje te horen toen we tegen de aanbevelingen ons op glad ijs begaven door de gletsjer over te steken.
Ines huppelde eens we boven waren, als een berggeitje naar beneden in recordtempo.

Een douchke was dan ook meer dan welkom na de lange dag vol reizen en stappen. En een dineetje ook: we waagden ons aan een ‘all you can eat’-tent waar Anneleen haar pasta eerst moest afgieten voor ze eraan kon beginnen.
Achteraf gezien hadden we beter de befaamde (maar onbetaalbare, toch voor studenten) Ushuaiaanse kingkrab-tentjes moeten bezoeken. Vanaf die maaltijd werd dan ook besloten elke avond ons eigen potje te koken en zo het geld in plaats van in veramerikaanste restaurantjes in onze eigen excursies te investeren.
De dag werd uiteindelijk rustig afgesloten met een Trivial Pirsuitje… in het Spaans welteverstaan.

Onze tweede, en meteen ook laatste, dag in Ushuaia besloten we met een busje naar het nationaal park ‘Tierra del Fuego’ (wat vuurland betekent) te trekken. Magelhaens kwam immers op zijn ontdekkingstocht langs dit gebied enorme vuren tegen langs de kust (en ook bijhorende Indiaantjes die toen in hun blootje in de sneeuw leefden, en het zonder vuur dus een beetje koud hadden) en doopte het gebied zo ‘Vuurland’.

Na het busritje naar het park, begon weer het wandelwerk. De ene wandeling werd aan de andere geknoopt. Onder andere een prachtige kustwandeling, waarbij duidelijk werd dat Liesbeth duidelijk haar schoentjes al goed had ingelopen, waarbij Anneleen 10X het woord ‘mooi’ liet vallen en waarbij Ines oranje sponsjes aan de bomen spotte.
Andere wandelingen brachten ons dan weer langs zwarte lagunes, mooie uitzichtpunten, dode bossen en uitgestrekte bever-burchten (helaas voor Anneleen: overdag beverloos).
Tegen het einde van de dag werd het plots ineens winderig, mistig en regenachtig (ja oké, we hebben niet constant perfect weer gehad) zodat we iets vroeger van de Lago Roca wandeling richting cafeteria (om weer een cola te delen J) en dan richting herberg keerden. Door het omrijden langs kronkelige baantjes voor een boom die besloten had zich met dat winderig weer horizontaal te leggen, kreeg Ines haar tweede misselijkheidsaanval van deze reis in de bus terug. Gelukkig was dat even later al weer vergeten toen er een broccoli-paprika-pasta maaltijd voor haar neus geschoven werd (die volgens Anneleen nog steeds bekroond mag worden als de ‘beste zelfbereide maaltijd van ons drietjes’). Ja, de klassieke zalm-broccoli maaltijd werd wegens gebrek aan zalm (en enkel aanwezigheid van zalm-kaas :-S) een ‘bangelijk broccoli maal’.

De rest van de avond werd vooral afgesloten met voorbereidingen voor de lange (hierboven beschreven) busrit die ons te wachten stond.
Ines schafte zich een nekkussentje aan.
Anneleen liet zich, wegens verbod om fruit en groenten over de Chileense grens te nemen, eens goed gaan in de chips- en koekenrayons. En uit schrik geen oog toe te doen, schaftte ze zich de lokale primitiefste antireisziekmedicatie aan, die zoals wij geneeskunde-studenten weten als leuke bijwerking ‘slaperigheid’ heeft (en tot Ines’ groot jolijt ook urineretentie J).
Als laatste poging om zeker goed te slapen in de bus, dachten we zelfs eventjes een stapje in het Ushuaiaans nachtleven te zetten, tot bleek dat dit onbestaande was of pas startte rond het uur dat wij ons richting bushalte moesten begeven. Ines gaf niet op, maar 1 van de zovele Irish pubs die ze ons aanbood kon ons niet bekoren en we kropen dan ook tijdig het bedje in.
Om vier uur ging de wekker dan weer af om al bij ochtendlicht (ja, om 4 uur is de zon in Ushuaia al present), tussen de feestgangers en de gietende regen door,ons richting de etmaal-lange busrit te begeven naar Calafate.