Het leven zoals het is: Stagiairs in het OK.

Dinsdag en woensdag zijn de twee dagen waarop alle operaties van algemene heelkunde gepland worden. En dan ook de twee dagen waarop wij onze uren slijten in het operatiekwartier van 8 uur 's morgens tot ... (normaal gezien 20 uur, maar tijd is relatief in Uruguay).

Deze dinsdag stonden we dan ook in sexy operatiepakje paraat in het OK om onze handen in een Uruguayaan(tje) te steken. Moesten wij effen slikken toen bleek dat we met tien mensen rond de arme stakker stonden. Leunen en hangen is dan ook de boodschap in de hoop iets te zien te krijgen. Steriel staan was er nog niet bij.

Steriel staan is dan ook weer relatief. Gaande van bengelende mondkapjes tot het verkeerd aandoen van handschoenen: ze doen hun best, maar de details ontbreken toch. De fototrekkende 'jefe' van het operatiekwartier heeft wel een steriele adem.

Laparoscopie is uitzonderlijk en daarom zijn kleine littekens ook zeer zeldzaam. Er wordt goed doorgesneden en doorgebrand: een doorgesneden ureter wordt dan ook soms afgedaan als 'part of the surgery' en gewoon hersteld.

Toch is de sfeer goed in het OK: een muziekje van 'No te va a gustar', moppentappende chirurgen (helaas is ons Spaans nog niet van hoog genoeg nivo om te bepalen of ze effectief grappig zijn) en draaiende oogballen van Ines... ze zorgen dat de uren in het OK snel voorbij gaan.

De tumoren zijn enorm, de koosnaampjes talrijk (zo worden enkele professoren hier als 'schaap', 'angelface' en 'puma' aangesproken). Heel formeel gaat het er hier dus niet aan toe. Uitgebreid kussen geven in het OK is dan ook een vast ochtend- en avondritueel.

Tussen de operaties door wordt er uitgebreid gepauzeerd. Er is een overdosis aan chirurgen en assistenten, waardoor deze soms maar twee operaties per dag hebben. Wij huppelen daarom maar van de ene naar de andere dokter.

Flauwvallen was nog altijd geen probleem. Al eten de Uruguayanen bijna niets tot drie uur in de namiddag en moeten wij als belgen dus regelmatig een mueslibar achter onze kiezen steken om onze dag rechtstaand te kunnen beëindigen.

Onze avonden zijn na die uitgebreide operatiedagen dan ook kort, en omdat we om half zeven reeds moeten opstaan geven we het dan ook meestal op rond tien uur 's avonds na een aflevering 'Scrubs'.


We hebben vanavond ook onze eerste ongewone kennismaking met de huisbazin gehad. We waren net in de zetel geploft en raapten al onze moed bij elkaar om chocolaatjes te gaan geven aan ons lief oud buurvrouwtje\huisbazinnetje.
Helaas voor ons en voor de buurvrouw, had een van ons (we noemen geen namen :)), de verkeerde sleutel in het verkeerde gaatje gestoken. De voordeur ging dan ook totaal niet meer open of verder op slot, en de sleutel zelf ging er ondanks ons gefriemel niet meer uit.
Door ons gefriemel en gegiechel kwam de buurvrouw dan ook spontaan naar buiten. En daar stonden we dan oog in oog, met een glazen deur tussen ons, met een doos chocolaatjes voor onze schattige buurvrouw. Claustrofobie kwam op ons neder. Schroevendraaiers werden bovengehaald, en onze heldin van 1m40 (alias Olga) slaagde er uiteindelijk in de deur open te breken met haar gereedschap. De chocolaatjes werden overhandigd en iedereen was gelukkig en opgelucht.


Bij een recente wandeling door 1 van de Montevideaanse shopping centers hebben wij een Uruguayaans primitief gsm-toestel gekocht voor de volle tien euro. Voor leuke berichtjes en dringende telefoontjes zijn wij vanaf nu dan ook bereikbaar op het nummer (+code van Uruguay) 096 39 11 33.

Alles verloopt dus dik naar wens. Alle mensen zijn super sympathiek en gastvrij, ookal is 'no comprendo' een vaste waarde in onze woordenschat.

Ines, Anneleen (alias Anna) en Liesbeth ( alias Lisa)