Eerste indrukken van Montevideo

Eerst en vooral moeten we misschien laten weten dat we goed zijn toegekomen na onze bijna-24-uren-marathon van vluchten. Anneleen zat wel de volledige 24 uur klaarwakker tussen haar twee ronkende reisgenoten, maar voor de rest zijn de aansluitingen vlotjes verlopen.

Na de vlucht met een mini-vliegtuigje van de lokale maar geweldige luchtvaartmaatschappij Pluna, kwamen we toe in Montevideo, stipt op tijd, in tegenstelling tot onze twee stagebegeleiders. Zij stonden een half uurtje later paraat om ons naar ons appartementje te brengen.

Eerste indruk van de stagebegeleiders: wat een accent! De taalbarrierte was toch iets groter dan gedacht.

Op naar het appartementje dan maar, dat door Jennifer, onze contactpersoon, was beschreven als 'muy grande y comodo', wat meteen bewijst dat Uruguayanen nogal eens kunnen overdrijven.
Eigenlijk viel het best wel mee, buiten de aparte geur, het gebrek aan lopend water en het moeilijk in gang te krijgen gasfornuis. Al dat wordt echter goed gemaakt door onze zonbeschenen patio (momenteel nog niet vermits het hier maar bewolkt is, maar dat komt nog wel) en de buren die een onbeveiligd draadloos internet hebben :)

Zaterdagnamiddag hebben we dan ook direct te voet de stad verkent en wat kilometers afgewandeld. De eerste indrukken waren wat gemengd: een typische grootstad, heel vriendelijke mensen, maar veel duistere slecht onderhouden gebouwen.

Zondag hebben we dan de 3-maandelijkse grote kuis gehouden in de hoop de aparte geur te kunnen vervangen door ons eigen geurtje. Het appartementje onderging een hele herinrichting, gordijnen werden gewassen, vloeren geschrobd en gedweild, en Ines ontfermde zich over de keuken.
Moe en voldaan kropen we dan ook snel in ons bed, toch een beetje last hebbend van een jet lag, zodat we fris aan onze eerste grote dag chirurgie konden beginnen.

Vandaag was het dan zover: de eerste dag roteren in het ziekenhuis Hospital Maciel in de oude stad, een publiek ziekenhuis waar de armste en bizarste lagen van de bevolking passeren. Na wat problemen bij de buitenwippers om binnen te geraken, vonden we uiteindelijk toch de juiste ingang ... en de juiste dokter.

Uit een uitgebreide rondleiding van onze begeleiders, Fernando en Joaquin, bleek dat we in een ziekenhuis staan waar vooral aan chirurgie en interne geneeskunde gedaan wordt. Het wemelt er van de studenten en stagaires die massa's praktijk hebben in vergelijking van ons. Het ziekenhuis zelf was boven onze verwachtingen: heel proper, heel groot, voorzien van alle noodzakelijk materiaal, en stricte steriliteit. Iedereen was heel vriendelijk tegen de 'belgas' en sommigen vertraagden hun Spaans zelfs voor ons.

De dag begon met een boeiende les, samen met de andere stagiairs. Daarna werden we direct de operatiezaal ingekatapulteerd voor een 'urgencia'. Steriel staan was er nog niet bij...gelukkig (we waren al blij dat Anneleen en Liesbeth niet flauwvielen), maar over de schouder van de vele assistenten konden we wel al het een en ander zien.
Na een boeiend en uitgebreid middagmaal met onze prof die we mogen tutoyeren, gingen we toch maar eens patiënten zien op spoed. Zeer interessant en leerrijk en zonder het te beseffen stonden we al gauw alleen bij een geïntubeerde patiënt hem door beademing in leven te houden (effen melden om welke soort patiënt het gaat: druggebruiker en al stelend een muur op hem gekregen die hem duidelijk niet goed bekomen is).
Verder hebben we ook geleerd dat hechten lang kan duren en dat 'maté' erg bitter smaakt (en niet in 1 slok opgedronken moet worden Anneleen!).
Moe en voldaan kwam er dan ook een einde aan deze lange dag van twaalf uur en keerden we dan ook richting 'thuis' om het avondmaal over te slaan en rechtstreeks (na een blogberichtje te plaatsen natuurlijk) ons bedje in te kruipen.

Slaapwel

Liesbeth en Anneleen (en Ines vanuit Dromenland)